Պարզ գրառում.Ձյուն

Մտքեր,մտքեր ու էլի մտքեր...
Ախր ո՞ւր պիտի փախչեք,ինչքա՞ն պիտի թաքնվեք:Մտքերիս մեջ ինքս ինձ չեմ ճանաչում:Խեղդել են ինձ,անշնչացրել:Ինչքան փշալարեր պիտի կտրեմ այսօր պարանոցիցս ու փռեմ թղթի վրա:
Է~հ,հիմա արդեն ձմեռ է,ձյուն,սառնամանիք...Բայց ես ջերմացել եմ ձյան փաթիլներից ու խեղդվում եմ դատարկ սենյակի ծանր օդից:Ուզում եմ ձեռքս բռնես ու ասես.
-Արի դուրս... :-)
...Իսկ ինչո՞ւ են ինձ նման մարդիկ քայլում դժգոհ դեմքերով:Հըը~ըմ...երևի նրանք չեն խեղդվում,ու տարբերություն էլ չեն դնում ներսի ու դրսի միջև:Է~,էլի մտքերիս սանձերը բաց թողեցի,ի՞նչ եմ խոսում:Ուրեմն ձմռան հետ կապված մի բան պատմեմ...
   Ուրախացած ձյան գալուստով,մի երգ մռմռալով,թռվրռալով տուն եմ գնում ու մի տատիկ (ես նան դժվար թե էստեղ կարողանամ մուրացկան անվանել,ինքն իմ ընկերը դարձավ (^_^) ) կանգնեցրեց ինձ.
-Բալա ջան,ինչ սիրուն ձյուն ա չէ՞:
-Վայ,տատի ջան,Դո՞ւք էլ եք նկատել:
-Հա,բա ի՞նչ, բայց ցուրտ էլ ա է:
-Հըը~ըմ,տատի ջան,Դուք չե՞ք տաքացել մինչև հիմա:
-Այ որ մի երկու կոպեկ տաս,կտանեմ տուն,փեջս կվառեմ ու կտաքանամ,թե չէ մեղկ եմ,մրսում եմ:
-Վայ,տատի՞,էս ի՞չ եք ասում,մարդիկ վաղուց էլ դրանով չեն տաքանում,էս ո՞ր թիվն ա:
-Բա՞,ինչո՞վ,եթե էն ռաձիատորի...,դե էն բաքսիի հետ ես,էտի զադ չի,չի օգնում...
-Չէ,չէ,տատի,սպասի'...Ուրեմն նայի սովորեցնեմ: (ու նստեցի տատիկի կողքը)
-Նստում ես ձյան տակ...
-Ըհըմ...
-Լսի',ինքը գալիս ա,դու ամեն փաթիլին,որ կընկնի ձեռքիդ մեջ,բարևում ես ու ժպտում:
-Է՞,հետո՞:
-Հետո կամաց-կամաց նայում ես անցորդներին ու բարևում:Ժպտալով,ոնց որ փաթիլներին կանեիր:
-Բալե'ս,ձյունն ու մարդիկ բա մե՞կ են:Ձյունը մաքուր ու պարզ բան ա,իսկ մարդիկ...
-Մարդիկ էլ,տատի ջան,մարդիկ էլ:
-Լավ,հետո ի՞նչ ա լինում:
-Հետո իրենք էլ քեզ են ժպտալով բարևում:
-Բա վե՞րջը...
-Վերջը դու ինքդ կտեսնես:
-Բայց էդ կօգնի՞ ինձ:
Կօգնի,կօգնի,էն էլ ոնց:Մենակ չմոռանա'ս...ժպտալով:Ըհըըըմ,այ սենց :-)
-Ու ես կտաքանա՞մ:
-Դու կտաքանաս ամեն ժպիտից,бабуль :-)
...Հաջորդ օրը էդ տատիկին էլ էդտեղ չտեսա:Երևի ջերմության մեծ պաշարով գնացել էր տուն:
Առակս ի՞նչ կցուցանե.ասում եմ ժպտացե'ք,մարդիկ,մանավանդ ձմռանը ժպիտը շատ արագ է տարածվում ու վարակում մյուսներին:Ու մի' մոռացեք,ձյունը սիրուն,շա~տ սիրուն բան է:
Իմ ժպտաբեր ձյուն (^_^)

БРОШЕННЫЙ ОКУРОК НЕДОКУРЕННЫХ ЭМОЦИЙ

Опять  она  стоит  у  мусорного  ящика  и  грызет  ногти, видно  нервничает. Люди  проходят  мимо, не  обращая  на  нее  ни  малейшего  внимания. И  ей  кажется, что  все  они  знают  ее  тайну... Так  постояла  она  целый  день, один  за  другим  выкуривая  сигареты…                                  
Вот  и  ночью  осталась  одна  с  ящиком. Тот  ящик  был  чистейшим  хранилищем  ее  жизни. Сколько  окурок  проживших  дней  выбросила  она  туда. Но  давно  уже  хотела  найти  окурок, докуренный  ими  двоими. Просто  запах  этого  окурка  не  оставлял  ее  в  покое  и  приносил  с  собой  дни, прожившие  вместе  с  ними. Вот  она  порылась  в  “мусорном”  ящике  и  наконец  нашла  чёртовый  окурок, терзающий  ее  душу. Она  крепко  держала  его  в  своей  руке. Но  заманить  ее окурку  на  этот  раз  не  удалось. Она  сожгла  его, как  сожгла  ЕГО  тогда. Это  был  брошенным  окурком  недокуренных  эмоций, которого  за  одну  ночь  после  столько  времени  она  уничтожила. Так  с  окурком  докурились  дотла  все  ее  эмоции…

ЗА глазами... ГЛАЗА

Идет она по улице. Прохожие бросают взгляд и мгновенно исчезают. В наушниках любимая песня, погода просто супер, на лице спокойствие, глаза...                                                              

Глаза как у каждой встречной. Ей даже очки не нужны: никакого притворства. Все как всегда. Вот только глаза печальны. Этого никто не замечает, даже она сама. Она идет спокойно, без спешки. Как будто так и должно быть. Но ее остановили:                                                              

— Девушка, что с вашими глазами?                                                                                                    

— А что? Ничего особенного. С вами все в порядке?                                                                        
— Да, я не лишился рассудка... Так, говорите ничего особенного? Если это правда, так зачем   прятать глаза за очками?                                                                                                                
— Что вы? Какие очки? Лично я их всегда ненавидела.                                                                  

— Тогда идите домой, хорошенько посмотрите в зеркало и все поймете...                                          
Она стоит перед зеркалом... Прошел час.
"Интересно, что имел ввиду этот мачо, сказав те слова? Я как дура сижу тут и не узнаю себя. НЕ УЗНАЮ СЕБЯ!!!
Не  нужны мне эти очки... Отыщу я этого мачо и отныне каждое утро буду смотреть в его глаза этими моими новыми глазками. К черту эти очки! :) "                                              
За глазами она прятала ГЛАЗА...

P.s Дайте другим открыть ваши глаза и вы сможете
посмотреть на все другими ГЛАЗАМИ ;-)         

БЕССОННИЦА

Еще несколько минут назад я не хотела открыть окно.Но все же решилась на это, поскольку комната была тесна для моих мыслей и новых чувств. Открыла форточку,воздуха то не хватает. Дерзнула и открыла окно целиком. А оказывается, что в такой летний июньский вечер небо опять плачет. Но почему то и мне сегодня приятен этот плач: он как-то сладкий, с легкой улыбкой в каждой капельке.                                                                                                                
Вернемся в нашу маленькую комнатку. Нет, это не разные эпизоды из драмы, или разные главы какого-то романа. Это просто снова Я. Итак, открыла окно, а тут что то свежее, новое и вдохновительное переступило на мой порог. По-моему это и есть ЖИЗНЬ. Ты спрашиваешь, мой читатель, что это за жизнь такая и почему именно так? Сама я в глубине души и в каком-то углу мозга знаю, но не отвечу. Просто за последнее время часто задумываюсь над этим. Думай и ты, мой читатель.                                                                                                                                            
Сквозь серые капли дождя я вижу свою звезду. Она все еще светит. Я только что нашла ее, а она улыбается грустной улыбкой; что же с ней?..                                                                                    
Моя звезда!!! Отныне я часто буду рассказывать о ней. Я уверена, что настанет день, когда и она полюбит меня и будет дружить со мной.                                                                                                    
Ну все это, конечно, длилось часами. А теперь уж время гасить свет. Вы же поняли? Я снова стала писать (спасибо тебе звезда моя)....

ԱՆԿԵՂԾ ՉԵՆՔ

Երբեք այսքան մեծ չի եղել անկեղծության կարիքն ու կարոտը, ինչպես այսօր, և երբեք այսքան ահռելի չափերով չի հայտնվել կեղծիքը, ինչպես այսօր:

Դարավոր կարգերի ու հասկացողությունների հեղաշրջումի օրը, պատմության ահավոր դատաստանի օրը:

Մեծ ալեկոծություններն ու ակնկալությունները ամենքին տեղահան են արել, դուրս են բերել իրենց անկյուններից, և ահա –ժողովուրդներն իրենց ունեցած ուժերով հրապարակի վրա են:
Ամեն մարդ շարժվում է, ամեն մարդ խոսում է:
Անշուշտ նա պիտի շարժվեր այնպես, ինչպես ինքն է կամենում, և խոսեր այն, ինչ որ ինքն է մտածում:
Այդպես պիտի լիներ մարդը, առավել ևս այս տեսակ մի ժամանակի առաջ, երբ շարժումը կամ խոսքը կարող է ունենալ այնպիսի հետևանք, որ ուրիշ ժամանակ աներևակայելի է:
Նրա այս խոսքից կամ այն շարժումից կախված է շատ բան:
Եվ հանկարծ․․․ դուք տեսնում եք․․․ Նա խաղ է անում, դերասանություն է անում:
Դերասանությունը գեղեցիկ է բեմի վրա, ուր խաղում են, բայց նա գարշելի է կյանքի մեջ, ուր ապրում են:
Դրա համար էլ բեմի վրա խաղացողները շնորքով մարդիկ են, իսկ կյանքում խաղացողները՝ ցածերն ու կեղծավորները:
Նրանք խաղ են անում ամեն տեղ, ամեն բանի հետ, և ահա, մեր կյանքը ավելի նման է թատրոնական բեմի, ու այդ բեմը թեև փոքր, բայց, տեսեք, ո՜րքան դերասաններ ունի․․․
Իրենց վրա առած զանազան դերեր՝ նրանք մտել են ու խաղում են այս կամ այն ասպարեզում:
Ահա սա՝ ներկայանում է ամեն տեղ որպես չհասկացված ու հալածված գաղափարական գործիչ, մյուսը նշանավոր հերոս է խաղում, երրորդը հրապարակախոսություն է սարքել, չորրորդը բարեգործ է ձևանում, հինգերորդը գրող է կեղծում, վեցերորդը հանդիսանում է արդեն որպես նահատակ, յոթերորդը գալիս է որպես դատավոր, ամենքին մեղադրելու և ամենքից հաշիվ ուզելու․․․
Ու բնականաբար, չնայելով այսքան շատ գործիչների ներկայությանը, դուք զզվում եք, որ ցուրտ է, որովհետև չկա անկեղծության ջերմությունը, զգացմունքի հուրը, որովհետև նրանք խոսում են լեզվով, իսկ սիրտները շատ է հեռու, և զզվում եք վերջապես:
Սրանք ոչինչ չեն սիրում, այլ ցույց են տալիս, թե սիրում են:
ԵՎ ինչպես դերասանն ունի իր դերը, որ տանում է, իսկական գործիչն ունի իր խաչը, որ կրում է, սրանք էլ, այս կամ այն գործին կպչելով, փոխանակ գործի ծանրության տակ մտնելու և տանելու, իրենք են բարձրանում, հեծում նրա վրա ու շինում են իրենց էշը:
Եվ այս դերասաններից ամեն մեկն ունի իր էշը, ու միշտ էլ իր էշն է քշում, թեկուզ աշխարքը քանդվի:
Հաճախ սրանց շահատակությունը տևում է շատ երկար, նայած թե ինչ տեղ են մեյդան բաց արել և ով են թամաշավորները կամ երբ են գլխի ընկնելու:
Ու որպեսզի այդ թամաշավոր-ժողովրդի սիրտը շահած լինեն ու բարեկամ պահած, միշտ գոռում են «ժողովրդի» անունը:
Խոսքն ընչի մասին ուզում է լինի, միշտ վերջացնում են «ժողովուրդով»: Ժողվուրդն այդպես է կամենում․․․
«Ժողովուրդը մեզ հետ է․․․ Ժողովուրդը ձեզ կդատի․․․ Ո՞ւր ես, ժողովուրդ, անարգում են քեզ․․․»
Այդ հերիք չէ դեռ: Ժողովուրդն էլ են կործանում․․․
Իրենց մարդկանցից ոմանց հանդես են բերում կեղծ ստորագրություններով,
անգրագետներին իրենց շինած հոդվածներով ու ներկայացնում որպես ժողովուրդ:
― Տեսե՜ք, ժողովուրդը մեզ հետ է։
Դե եկեք ու ջոկեցեք իսկականը կեղծիքից։

Հովհաննես Թումանյան
Թիֆլիս, 1907, ապրիլի 14

ԽՈՍՔ Ի ԽՈՐՈՑ ՍՐՏԻ

Վերջերս շատ խոսվեց հայոց լեզվի և հայ գրականության նոր շտեմարանի մասին:Իհարկե, նրանց համար, ովքեր դիմորդ չեն, սա անհետաքրքիր, ինչու չէ, արդեն զզվելի թեմա է: Բայց ես կլրացնեմ այս անհեթեթություններից բողոքողների թիվը:                                                                       Խոսքս միանգամից ուզում եմ հղել «Շտեմարան 1մաս» հատորի պատասխանատու Փառանձեմ Մեյթիխանյանին:                                                                                                                             Նախ հարգանքներս հին՝ 2012թ. շտեմարաններին: Մինչև չգա վերջինը, չի հիշվի առաջինը: Ինձ ու իմ տարեկիցներին տանջում է մի հարց. մենք՝ 2013թ.  դիմորդներս, ինչո՞ւմ ենք մեղավոր, որ 2012թ. հայոց լեզվի միասնական քննության համար նախատեսված թեստերը կազմվեցին հենց 4 շտեմարաններից առանց գոնե տրված շարքերի փոփոխության: Ու հետևաբար դրա արդյունքում 2012թ. դիմորդները աննախադեպ արդյունք գրանցեցին. 20-ի շեմը նախատեսվածից շատ դիմորդներ անցան: Բա, ինչպե՞ս կլինի. 18 տարեկան հայ երիտասարդը իր մայրենի լեզվի քննությունը բա՞րձր ստանա: Քաջ գիտակցում ենք, որ նոր շտեմարանները կազմվում են այդ  20-ի շեմը անանցանելի դարձնելու համար: Բայց մի՛ մոռացեք, որ մի քանի տարի առաջ 20-ի շեմը մինչև 10-ը իջեցնելու համար  (չգիտեմ ձևական, թե իրական) թուք ու մուր կերաք: Եթե Դուք չլինեք այս բիզնեսի մեջ ու այն չծաղկեցնեք, ուրիշ էլ ո՞վ: Իսկ ո՞վ է ասել, որ կրթության ոլորտը բիզնես դարձնելու իրավունք ունի որևէ մեկը: Ես դիմում եմ հենց Տիկին Մեյթիխանյանին, որովհետև այս նոր շտեմարանը կազմող դոցենտների ու պրոֆեսորների ամենադոցենտը նա է: Իսկ Պ.Աշոտյանին ոչինչ ասել չեմ ցանկանում: Չէ՞ որ ԿԳ նախարարը չի կարող մի հրաման արձակել, հետո՝ նույնի հակառակը: Եվ որպեսզի նրան չխճճենք այս պատմության մեջ ու պարադոքս չստանանք, դիմում եմ Տ. Մեյթիխանյանին և ոչ միայն նրան, որ հետո չասեն, թե միայն Մեյթիխանյանը չէ մեղավոր:                                                                                                                                                         
Դե իհարկե, մեզ մոտ՝ Հայաստանում, դիմորդի ճակատագիրը որոշում են հանձնաժողովի մի քանի անդամներ, որոնք 18տ. հասակում ոչնչով պակաս, բայց, համենայն դեպս, առավել չեն եղել այսօրվա դիմորդից: Չնայած ի՞նչ եմ խոսում, արդեն ավանդույթ է դարձել. կանենք այն,ինչ պահանջվում է, իսկ դիմորդն էլ ուզում է թող մեջտեղից երկու կես լինի, թեկուզ ինքնասպան լինի: Արդեն սովորություն է դարձել նաև այն, որ ինչ-որ մեկը քնում,արթնանում որոշում է, որ այս տարի ինքը պիտի շատ պարապողներ ունենա ու որոշում է, որ ինքն էլ կարող է հանձնաժողովի լիիրավ անդամ դառնալ: Այնինչ այդ հանձնաժողով կոչվածի գլխին պետք է մի կարգին հանձնաժողով կարգվի:                                                                                                   
Ես գիտեմ իհարկե, որ դուք և ձեր դիմորդները խնդիր չունեք հայոց լեզվի քննության հետ: Ձեզ համար ամեն ինչ ավելի հեշտ է, քան թվում է: Ես փակագծերը չեմ բացի ու չեմ ասի պատճառը ձեր անհոգ պարապմունքների: Ճիշտ կլիներ մի օր ամոթի զգացում գնեիք ձեր փողերով ու կանգ առնեիք:Սա էլ հարցազրույցը, որտեղ Տ. Մեյթիխանյանը նշում է բառեր ու հարցեր,որոնք իրոք մենք պարտավոր ենք իմանալ,բայց այ թե նրա մոտ պարապող դիմորդները կյանքում բացե՞լ են արդյոք «Արտաշես և Արտավազդ» վիպերգը ու կարդացել հենց գլուխ Ծ-ն, այդպես էլ հարցական է մնում:                                                                                                                 
Ինչևէ, ես գիտեմ, որ մեկն եմ նրանցից, ովքեր «հաչում» են ու «ոջիլի» նման խոչընդոտում, չէ, ապարդյուն փորձեր կատարում՝ խոչընդոտելու ձեր ճանապարհը: Մենք էլի  գլուխը կախ «էշի» նման անգիր կանենք այս հիմարությունները՝ զզվելով մեր մայրենի լեզվից: Մեզ թվում էր, թե հայ մեծանուն գրողները ստեղծել են իրենց վեպերն ու պոեմները՝ դրանց մեջ ազգայինը ցույց տալու, հայ մարդուն այնտեղ ամփոփելու համար, բայց այժմ պատկերն այլ է: Մենք կմոռանանք իրական հերոսներին, չենք փնտրի ազգային ոգին, այլ ստեղծագործություններից կհիշենք հերթականությամբ ծխացող մեծաշեն քաղաքների անունները: Մենք չենք մոռանա նաև քսուք (կ ),նայադ,արիշ,ուրթ,միկադո,ագուգա   բառերը, կյանքում չենք մոռանա: Ու եթե մի օր ձեր շրջապատում հայերեն նորմալ գոնե մի բառ չլսեք, չզարմանաք, դրա պատճառը միմիայն դուք եք: Ծիծաղելի է ուղղակի պատկերացնել այն, որ շտեմարան կազմող հանձնաժողովի անդամները՝ պատվեր ընդունողները, նստած սրճում են, իսկ ոմանք սկուտեղի վրա մատուցում են այնպիսի բառեր, որոնք վերցված են «Ուղեցույց»-ում  նշված բառարաններից, բայց որոնց համը ոչ մենք ենք զգացել, ոչ էլ առավել ևս շտեմարան կազմողները: Իսկ հիմա փոքրիկ նամակ Տիկին Մեյթիխանյանին և մյուսներին «արդի հայերենում գործածվող» բառերով.                                                                                                                         
«Ես հասկանում եմ, որ ասածներս շատերին հերյուրանքներ կթվան, ու ոչ ոք այս խոսքերից հետո ակնկոր չի շրջի փողոցում, ծործորները չի գցի իրեն, չի թալկանա: Չէ՞ որ նա մտացի մարդ է ու գիտի՝ ինչպես և ումից գումար վաստակել: Այս ո՞ւր ենք հասել. ամեն մի դիմորդ մի  «ջիպ» է դառնում, հետո էլ սիգում, թե կրթված անձ է: Ասածներս թող այսահար չանեն Ձեզ, կականքի չհասցնեն ու պարեխից ցած գցելու ցանկություն: Այսպես թե այնպես պարեխից իրենց ցած գցողներ կլինեն: Իսկ Դուք էլ ազազուն աչքերով կշարունակեք Ձեր գործը: Մեկ է, Դուք երբեք խանդակում չեք հայտնվի, քանի դեռ կա փողի հրայրքը: Եթե այսքանից հետո կարողանաք հասկանալ գրածս, ուրեմն դուք իրոք դոցենտներ եք»:                                                            
Հիշեք, որ սրանով շարժել եք 3000-ից ավել դիմորդների բակությունը ու խանգարել նրանց հոգեկանը: Ամեն անգամ ձեր գլուխը փափուկ բարձին դնելուց առաջ հիշե՛ք ինքնասպան եղած դիմորդների, հիշե՛ք, որ ամեն մի բառ կարդալիս դիմորդը մի երկու լավ խոսք է ասում ձեր՝ շտեմարան կազմողներիդ հասցեին: Նաև հիշե՛ք ինձ ու իմ նման  «ոջիլներին» և մի՛ մոռացեք, որ կյանքն աստիճան է:                                                                                  

Հ.գ Նյութը գրելիս հաշվի եմ առել այն, որ խոսքս հասնելու է պատկան մարմիններին: