Երկար մտածեցի խոսել, թե չխոսել այս թեմայի շուրջ ու վեռջապես հավաքեցի մտքերս: Սկսում եմ…
Ես սիրում եմ… Այս արտահայտությունը կարող է ունենալ տարբեր շարունակություններ: Սիրո զգացմունքը կարող է դրսևորվել զանազան երևույթների նկատմամբ և մեր հայրենիքն էլ բացառություն չէ: Եվ այսպես, 20 տարի առաջ` սեպտեմբեր ամսին, հայությունն աշխարհին տեղեկացրեց իր պետության ծնունդի մասին: Դա մեծ իրադարձություն էր մեր ժողովրդի համար, քանի որ հայ ժողովուրդը հարյուրամյակներ շարունակ սերունդներին ավանդել է անկախությունը վերականգնելու ձգտումը, որն, ի վերջո, հաջողվեց իրականացնել 20-րդ դարասկզբին: Որքան դժվար, երկար, 20-ամյա ճանապարհ անցավ մեր երկիրը: Ունեցավ կորուստներ և ձեռքբերումներ, լաց ու խինդ, պատերազմ և հաղթանակ… Հայ ժողովուրդը, հազարամյակների ընթացքում շատ փորձություններ հաղթահարելով, եկավ հասավ այս օրվան` հավատարմ մնալով իր ավանդույթներին, սկզբունքներին, լեզվին և մշակույթին: Մենք մտաբերելու ու հպարտանալու շատ բան ունենք` արցախյան փառահեղ հաղթանակը, հզոր և մարտունակ բանակ, միջազգայնորեն ճանաչված պետություն և այն արժանապատվորեն ներկայացնելու հնարավորություն, որն անգամ 21-րդ դարում շատ ժողովուրդների համար դեռ երազանք է, երազանք, որը մեր ժողովուրդը դարձրեց իրականություն: Իսկ իրականությունը թեև այնքան էլ գունեղ չէ, քանի որ այս քսան դժվարին ու բարդ տարիների ընթացքում ունեցել ենք նաև բացթողումներ, որոնց մասին գիտենք բոլորս: Անցան տարիներ, ու մեր ժողովուրդի մի հատվածը կարծես փոշմանեց, որ անկախացել է: Դատելու իրավունք չունենք, ծանր կյանքն է ստիպում, որ այդպես մտածեն: Ցավալին այն է, որ անկախության գաղափարը շատերն այսօր նույնացնում են սոցիալ-տնտեսական խնդիրների հետ: Պատմական այս շրջանում, բնականաբար, թևածումներն ու բացթողումներն անխուսափելի են եղել, հանրապետության ստեղծման առաջին տարիներին փորձ է արվել կայացման ուղիներ գտնել: Իսկ ինչ կարելի է պահանջել 20-ամյա երիտասարդից? Այդ երիտասարդն այլևս պատանի չէ և նրա քայլերը ավելի կշռադատված, հստակ պետք է լինեն: Նա այլևս շատ սխալներ թույլ տալու իրավունք չունի և պետք է մտածի նաև իր շրջապատի, հարազատների մասին: Ու, ինչպես կասեր ամենայն հայոց բանաստեղծը. “Ինչքան ցավ եմ տեսել ես, նենգ ու դավ եմ տեսել ես, տարել, ներել ու սիրել, վատը` լավ եմ տեսել ես”, եկեք ոչ թե վատը լավ տեսնենք, այլ գոնե վատի կողքին եղած լավը գնահատենք: Հաճախ է հնչում այն հարցը, թե ինչ տվեց մեզ անկախությունը: Իմ կարծիքով` “անկախություն” բառն ինքնին բարձր արժեք է` անկախ, ազատ լինել, գերի, ստրուկ չլինել… Անվիճելի է, որ ազատ ու արժանապատիվ կյանքն ամեն ինչից գերադասելի է: Հայաստանն այսօր ունի ամենակարևորը. Այն, ինչ երազում են բոլոր պատմություն ու կենսագրություն ունեցող ժողովուրդները: Մենք ունենք պետություն, պետականություն, դրոշ ու զինանշան: Մնում է, որ ազատության մեջ չոտնահարվի ազատությունը: Թեկուզ փոքր-ինչ դրական տեղաշարժի համար անհրաժեշտ է, որ մեզնից յուրաքանչյուրն առաջնորդվի մեր մեծերից մեկի` Հրանտ Մաթևոսյանի խոսքերով` քո ազատության սահմաննրեը մինչև իմ ազատության սահմաններն են: Այնուամենայնիվ, 600 տարվա լաց ու կոծից հետո հայը բարձրացրեց իր գլուխը ու ջարդելով ինձանից մի քանի անգամ ավելի ուժեղ լամուկի մռութը, ազատագրեց հայրենի հողը: Ուստի, զանազան դժվարություններով հանդերձ էլ պետք է ամրապնդենք մեր անկախությունը, և հայն իր երկրում պետք է իրեն լիարժեք տեր ու տնօրեն զգա: Ինչևէ, Հայաստանն անկախացավ, մեզ էլ անկախացրեց: Իր համակ ջերմությամբ բորբոքվելով` մեզ մղեց պայքարի` հանուն իրեն, հետևաբար` հանուն մեզ, որովհետև մեզանով էր իր ազատությունը և իրենով մեր հպարտությունը: Ես ցանկանում եմ, որ մեր ժողովուրդը երբեք չափսոսա ձեռք բերված անկախության համար, ու երբեք բացասական երանգներով չօգտագործի մեր պապերի` դարերով երազած անկախությունը: Հայաստանը ես եմ: Հայաստանը դու էլ ես, և դա նույնպես ես եմ: Ուրեմն Հայաստանը մենք ենք և մաղթում եմ, որ բոլորս ապրենք իմ և քո երազած Հայաստանում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий