ԿՈՄԻՏԱՍԸ 21-ՐԴ ԴԱՐՈՒՄ

Թումոն  մի  վայր  է  որտեղ,  յուրաքանչյուր  հետաքրքրված  մարդ  կգտնի  իրեն  հաճելի  զբաղմունք, կգտնի  ընկերներ, կսովորի  համակարգչային  բազում  ծրագրեր: Թումոն  կազմակերպում  է  բազմաթիվ  դասընթացներ, որոնցից  են  «Գարաժ Բենդ»  երաժշտական  խումբը, վեբ  ծրագրեր  մշակողների  և  օնլայն  մարքեթինգի  դասընթացները: Հիմա  այս  երեք  խմբերը  միավորվել  են, որպեսզի  հանրությանը  ներկայացնեն  մի  երգ, որը  պատրաստել  են  «Գարաժ Բենդ» -ից  Շուշանը  և  Մագան՝  հիմնվելով  Կոմիտասի  «Նոճիներ և Մայրիներ»   ստեղծագործության  վրա: Վեբ  կայքը  պատրաստել  են  վեբեռներ  Դավիթը  և  Արշակը, իսկ  երգի  գովազդով  զբաղվում  են  մարքեթինգի  դասընթացից  Լուսինեն, Նունեն  և Աննան:
Նյութի  հեղինակ` Դավո Աբովյան:

  

                                   Կայքէջ- Armeniantrees.tumo.org

            Facebook-http://facebook.com/ArmenianTreesTimoRemix?ref=tn_tnmn

                                Twitter-http://twitter.com/armeniantrees

            soundcloud http://soundcloud.com/armenian-trees-tumo-remix/armenian-  trees-komitas-psycho

                                

ՎԵՐՋԻՆ ԾՈՒԽԸ

Աթոռը  ճոճվում  էր  նրա  մարմնի  ծանրությունից: Այդ  օրը  հատկապես  ծանրացած  էր, ծանրացած  մարմնով, հոգով: Հայացքը  հառել  էր  առաստաղին. ո՛չ  աջ, ո՛չ  ձախ: Վարագույրները  խաղում  էին  քամու  հետ` չնկատելով  նրան: Կարծես  այդ  օրը  ոչ  ոք  չէր  նկատել  նրան: Միայն  ինքն  էր  ու  ծխախոտը: Գիշատչի  նման  իր  զոհին  տանում  էր, դնում  շուրթերի  արանքում  ու  անհագ  գազանի  նման , բայց  միևնույն  ժամանակ  շատ  նուրբ  ու  զգույշ  քաշում  այդ  թույնը: Թույն, որի  “հակա”-ն  իրեն  պետք  էլ  չէր: Կարծես  վերջին  անգամ  էր  բերանում  զգում  ծխի  տաքությունը  ու  չէր  ուզում  քթի  անցքերից  բաց  թողնել  թույնի  ծվենները: Իսկ  ծուխը  դանդաղ  ու  հանդիսավոր  բարձրանում  էր  վեր, դառնում  ոլորապտույտ, նրան  մոլորեցնող  մի  ճանապարհ, ապա արագ  ձևափոխվելով` կանգնում  նրան  դեմ  դիմաց, նմանվում  այն  սիրտ  կեղեքող, հոգեցունց  դիմագծերին, որ  բնավ  պետք  չէին  նրա  աչքերն. առանց  այն  էլ  աչքերում  պահած  ուներ  այդ  դեմքը: Ու  դրանից  ավելի  էր  ցավում  ներսը: Ամբողջ  սենյակն  էր  լցվել  ծխով: Մթության  մեջ  երևում  էին  միայն  մերթընդմերթ  ճոճվող  աթոռն  ու  նրա  աչքերը: Դրանց  փայլն  էր  մատնում, որ  աթոռի  տերն  ու  տիրականը  ինքն  է: Բայց  դա  այն  փայլը  չէր: Չէ՛, դրանք  թաց  աչքեր  էին, մաքուր  ու  պարզ  արցունքներից  փայլող  աչքեր: Պատճառը  ծո՞ւխն  էր, թե՞…                              

Գուցե  և  խենք  էր, հիվանդ, ցնդած, գազազած, թմրած  կամ  էլ  ուղղակի  հոգնած: Հարցականները  աչքերի  դիմաց  ոլորվում  էին  ծխի  հետ  ու  բարձրանում  վերև: Սենյակը  լի  էր  մոխրագույն  ծխով  և  հազար  ու  մի  սև  հարցերով: Ու  թեև  հեռախոսը  ականջ  ծակող  մի  երգ  էր  ասում, նա  մնում  էր  աթոռին  գամված` անշուշտ  ծխախոտը  շրթունքների  արանքում: Թեյը  վախուց  էր  սառել, բայց  նրա  ներսում  հրկիզվում  էր  մի  կրակ, որ  անհնար  էր  սառեցնել: Քամին  էլ, վարագույրների  հետ  խաղից  հոգնած, թափանցում էր  նրա  ոսկորներ  մեջ: Սկսվել  էր  ծխի  ու  քամու  անհավասար  պայքար, իսկ  նա  միշտ  էլ  ծխի  կողմից  էր  եղել: Ծուխն  էր, որ  թմրեցրել  էր  նրան:                                                       

Առավոտյան  աթոռը  դեռ  նույն  անձայն  շարժումով  ճոճվում  էր, հետ  ու  առաջ  գնում` ցրելով  հատակին  թափվող  մոխիրը  սենյակի  տարբեր  անկյուններվ:Չէր  փոխվել  նրա  հայացքը, փոխվել  էր  առաստաղի  գույնը: Սենյակը  լցված  էր  ծխի  տհաճ  հոտով, նույն  մոխրագույն  ծխի, որ  խտացել  ու  ծանրացել  էր  նրա  գլխին: Ծուխը, նրա  վերջին  ծուխը… 

ԿԱՐՈՏԻ ՈՒԺԸ

Կա  մի  աշխարհ  մեր  աշխարհում` ինձ  հարազատ, ձեզ  անծանոթ:                                      
Ուր  էլ  լինեմ` կանչում  է  նա  հարազատ  ձայնով  ու  սրտագին,                                                         
Ապրում  է  նա  իմ  հոգու  մեջ  իբրև  անբառ, համր  կարոտ,                                                                
Իբրև  լեգենդ  դեռ  չգրված, իբրև  մի  երգ  անտպագիր:                                                                                                                                            
                                                                          Պ.ՍԵՎԱԿ  

Երբևէ  “կարոտի”  հետ  մնացե՞լ  եք  մենակ։ Իսկ  ես  պատասխանի  չեմ  էլ  սպասի, քանզի  կարոտը  հասցե  չի  հարցնում, գալիս  է  ճիշտ  ժամանակին, չոքում  դռանդ։ Իսկ  ո՞վ  կհամարձակվի  չբացել: Թե՞  դա  դուք  չեք, այլ  ձեռքը  ձեր, որ  մեքենաբար  բացում  է  դուռը: Իսկ  “կարոտը”  քաղցած  գազանի  պես  հարձակվում  է: Եվ  ամեն  օր  ստիպված  ես  կերակրել  նրան, որ  բերանը  փակ  պահի  ու  չխոցի, չծակծկի  քեզ: Զարմանալի  բան. ընդհամենը  հինգ  բառ, բայց  արի  ու  տես, որ  դրանք  քեզ  խեղճացրել, ճզմել, դարձրել  են  անպաշտպան  մարդ: Մա՞րդ, այո՛, այս  անգամ  “մարդ”, որովհետև  կարոտի  հետ  է  մարդը  մարդ, կարոտի  հետ  է, որ  իջեցնում  է  դեմքի  վրայից  բոլոր  դիմակները: Եվ, օ՜  զարմանք. առանց  դիմակ  դու  նմանում  ես  նորածին  անմազ  ու  անպաշտպան  մի  ձագի:                           
Այսպիսով` ամբողջ  դահլիճը  դատարկ  է: Չնայած  դրան` դուք  ունեք  ընդամնեը  մեկ  տոմս։ Մյուսները  չեն  եկել. համարձակությունն  է  կորել:  Իսկ  խիզախներից  մնացել  եք  դուք: Ինչ  էլ  լինի  պիտի  մտնեք  ներս: Նա  այնտեղ  է, հասկանո՞ւմ  ես, այնտե՛ղ: Կարոտն  էլ  կողքից  խեղդում  է, կախվել  է  պարանոցիցդ: Եվ  արդեն  դահլիճում  քարացել  ես  դու` “կարոտի”  գիրկն  ընկած։ Հիմա  դու  ես  նրա  գրկում: Իսկ  “նա”  փակել  է  աչքերդ  ու  մոռացրել  ամեն  ինչ: 
 –  Ախր  սա  ի՞նչ  բան  է: Թո՛ղ  տեսնեմ, թո՛ղ  կարոտեմ, “կարո՛տ”:  
Բայց  չէ՞  որ  աչքերը  բաց  թողնելու  դեպքում  դրանք  կվազեն  դեպի  նա: Իսկ  ո՞ւր կմնա  “կարոտը”: “Կարոտին”  կմոռանաս: Կտեսնես  նրան  ու  “կարոտին”  կցրես  երևակայության  քո  ամպերից: Բայց  մեկ  է, “կարոտն”  այնքան  ուժեղ  է, որ  աչքերդ  այդպես  էլ  չեն  բացվում:   
Դահլիճում  մնում  ես  քարացած  կանգնած: Գուցե  նրա  աչքերն  էլ  են  փակ: Ու  մի  պահ  նրա  “կարոտն”  ու  քոնը  հանդիպում  են  իրար. այնքա՜ն  մտերիմ  և  այնքա՜ն  օտար: Աչքերը  բաց  են  արդեն, ազատ: Դրանք  արդեն  կարոտած  աչքեր  չեն, այլ  զղջման  խոսքեր  ասող  աչքեր: Զղջման, բայց  և  այնքա՜ն  ուշացած: Այդ  վայրկյանին  է, երբ  հասկանում  ես, որ  մեղավոր  ես  հույսի  համար, որ  չարդարացավ  ո՛չ  քո  մեղքով, մեղավոր  ես  այն  բարի  սրտի  համար, որ  չարացավ  ո՛չ  քո  մեղքով: Հասկանում  ես, որ  մեղավոր  ես  այն  ներման  համար, որ  բռնությամբ  քո  լայն  սրտից  վտարեցիր:                                                                            
Որոշումը  կայացված  է… 
 – Հե՛տ  արի, “կարո՛տ”, արի՛, գրկի՛ր  ինձ: Ես  մնալ  կարող  եմ, կարող  եմ  ու  պարտավոր, բայց  ճիշտն  ասած` ընդհանրապես  մեղա  գալու  քիչ  բան  ունեմ:                            
– Հե՛տ  արի, “կարո՛տ”…                                                                                                                                          
                                                                                                    

ԹԱՓԱՌՈՂ ԱՇՈՒՆ

                                                       
Քաղաքը  պարապ  էր  ու  լուռ…                                                                                                                        
                                                            
Ամեն  ինչ  խորասուզվել, մտածում  էր… Ու  նման  խոր  լռության  մեջ  ամեն  ինչ  ասես  ճնշվել  էր, տափակել:                                                             
Հանկարծ  քամի  բարձրացավ: Այնպիսի  մի  քամի, որին  կարոտ  էին  շատերը: Ու  քանի  որ  վաղուց  չէին  հանդիպել  իրենց  բարեկամին, ձայնը  լսելուն  պես  միանգամից  հասան  պատուհանագոգին, ինչպես  ծարավ  ուխտավորն  է   իրեն  նետում  այնտեղ, ուր  գոնե  մի քանի  կաթիլ  ջրով  կկարողանա  թրջել  կոկորդը: Բայց  քամուն  չէր  հետաքրքրում  այն  թափանցիկ  արգելքը, որ  վեր  էր  խոյացել  իր  և  իրեն  տուրք  տվողների  միջև: Նա  շարունակում  էր  իր  ելույթը, փշրում  էր  իր  մետաղյա  թևերը:                                                      
Մտավ  քաղաք, գոռաց, աղմկեց, կուրծքը  զարկեց  շենքերին, ոտքերը  խփեց  հողերն, հառաչեց:                                                                                                                                                           
Այդ  ցնցող  համերգը  տևեց  ողջ  գիշեր:                                                                                       
Առավոտյան  քամին  մեկնեց, իսկ  շուրջը  շենքեր  էին` լվացված, պայծառացած:                     
Ամառվա  հուրը  մարեց...:Սկսվեց  աշունը… Իսկ  մեզ  հենց  այս  աշունն  է  պետք, որ  կահավորում  է  մեր  տեսողությունը  պատկերներով, ձեռքներիցս  բռնած  նստեցնում  մեզ  երազների  ամպերին:                                                                                                                                
Միշտ  էլ  աշունը  գալիս  է  թաքուն, գողեգող,դանդաղ, խոհուն  և  կարմիր  քայլերով: Այդ  ժամանակ  շուրջը  հորինվում  են  դեղին  և  հեքիաթային  այնպիսի  նվագներ, որոնց  մասին  չի  կարելի  պատմել, որովհետև  դրանք  գալիս  են  անհայտ  հեռուներից: Այլ  վայրերում աշունը  ամառվա  վերջին, անուժ  ցնցումն  է, հուսալքված  մեկնումն  ու  հեկեկող  տերևաթափը: Իսկ  մեզ  մոտ`քաղաքում, ընդհակառակը, այն  գունավոր  այլափոխության  երկար  արարողություն  է: Դեղին  բոցերով  այրվող  բարդիների  ու  հացենիների  շարքեր. ողջ  քաղաքի  պատկերը:                                                                                                                                                                   
Քաղաքը  ո՛չ  պարապ  էր, ո՛չ  լուռ…                                                                                                                           
                                                                                                                                                                                                                                       

ԱՆՀԱՇՏ ՄՏԵՐՄՈՒԹՅՈՒՆ

Անհաշտ, բայց  միևնույն  ժամանակ  այնքա՜ն  մտերիմ…                                              
Հա՛, կա  նման  բան: Սա  պարադոքս  չէ: Ինքս  էլ  չգիտեմ, թե  ինչպես  եմ  նորից  ու  նորից  հասնում  այս  կետին: Ներսից  լիզել, դրսից  կրծել: Լավ  խաղ  է  չէ՞:  Ուղղակի  լիզածը  միշտ  էլ  լավանում  է, մոռացվում, կծածը` ոչ: Իսկ  եթե  լիզելով  կծածը  բուժենք: Բայց  դա  կշեղի  ուղուց, բոլորովին  հետաքրքիր  չի  լինի: Միշտ  պետք  է  մնալ  “անհաշտ”-ի  և  “մտերիմ”-ի  մեջտեղում: Դրանք  զուգահեռ  չեն  կարող  ապրել: Այ  սրանով  է  կյանքդ  կյանք, օրդ  օր: Նման  պարադոքսերն  են, որ  իրենց  մեջ  մի  քիչ  изюминка  են  պարունակում:              
Հետո՞  ինչ… ո՞վ  կմտածեր, որ  կրծողի  ու  լիզողի  մեջ  այդքան  մաքրություն  կա, այդքան  հեքիաթ` դեռ  չհորինված  ու  չլսված: Հեքիաթ, որտեղ  ամեն  տող  երազով  է  փայլում, բայց  կրծողն  ու  լիզողը   պոկում, փշրում  ու  ջնջում  են  ամեն  ինչ…                                                        Բայց  նրանք  պիտի  թռչեն, երկուսով  թռչեն  վերև, շա՜տ  վերև: Իսկ  մնացածները   թող  սողան  ներքևում: Նրանք, միայն  նրանք  գիտեն  իրենց  թռիչքի  սահմանները: Եվ  միգուցե  հենց  վերևում  էլ  դաշինք  կնքվի   “անհաշտ”-ի  ու  “մտերիմ”-ի  միջև:                                

Անհաշտ, բայց  միևնույն  ժամանակ  այնքա՜ն  մտերիմ…

ՓՈՔՐ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ ՄԵԾ ԿՅԱՆՔԻՑ

Մոդիլիանի` ներշնչող նկար

Ցուրտ  ու  մութ  աշուն… Նա  վառեց  եղած  մոմի  վերջին  մնացորդը: Սենյակը  փոքր-ինչ  լուսավորվեց: Այն  իրենից  ներկայացնում  էր  մի  փոքրիկ  կացարան, որն  ավելի  շատ  խցի  էր  նման: Մթության  մեջ  նշմարվում  էին  քարերին  դրված  տախտակներ, որ  իբրև  մահճակալ  էին  ծառայում, փոքրիկ  սեղան  ու  մի  աթոռակ: Քամին  ներս  էր  խուժում  հնացած, մաշված, ճեղքերով  պատված  դռնից  ու  կամացուկ  հպվում  նրա  գրեթե  մերկ  մարմնին:                                                                                                                                                        
Փոքրիկ  աղջիկը  թելի  կծիկը  պատրաստ  դրեց  իր  կողքին, որպեսզի  անցկացնի  մոմի  մեջ  ու  նորից  վառի: Նրան  հատկապես  այդ  երեկո  շատ  էր  պետք  այդ  լույսը…լույսը, որ  խորշում  էր  նրանից  ու  չէր  ուզում  մնալ  կողքին: Բայց  այդ  օրը  ուղղակի  պարտավոր  էր, քանզի  աղջիկը  շատ  բան  ուներ  թղթին  հանձնելու: Նա  վերջապես  որոշել  էր  դուրս  հանել  ու  գրչի  միջոցով  թղթի  վրա  զետեղել  իր  ապրած  ցավերը, վիրավորանքը, մենությունը, տխրությունը… Նա, որ  հազիվ  13-14  տարեկան  կլիներ  ու  հենց  այդ  տարիքում  պետք  է  ապրեր  կյանքի  լավագույն  օրերը, բայց  ճակատագրի  հեգնանքով  նա  մնաց  մեն-մենակ: Նա  կորցրել  էր  բոլորին  ու  այժմ  միայնակ  էր  պայքարում  կյանքի  դժվարությունների  դեմ  այդքան  մատղաշ  հասակում: Նա  իր  օրվա  ապրուստը  վաստակում  էր  սրա-նրա  կոշիկները  սրբելով  կամ  էլ  ուտելիքով  լի  տոպրակները  տեղափոխելով, որոնց  միջից  տաք  հացի  անուշ  բուրմունքը  հասնում  էր  նրա  “հոտոտելիքներին”: Բայց,  հազիվ  զսպելով  իրեն, հասցնում  էր  լիությունից  պայթող  տոպրակները  պահանջված  տեղը  ու  ստանում  այդ  մեծ  տանջանքի  դիմաց  ընդամենը  գրոշներ: Պատահում  էր  նաև, որ  ինչ-որ  ծեր  կնոջ  կամ  մարդու  էր  հանդիպում  ու  տոպրակները  տեղափոխելու  համար  գումար  չէր  վերցնում: Փոխարենը  նրան  մի  կտոր  տաք  հաց  էին  շնորհում  կատարած  աշխատանքի  համար:                                                         
Չնայած  իր  տարիքին  ու  սեռին, աղջիկը  դարձել  էր  ջլապինդ  ու  ամրակազմ՝ իր  “աշխատանքի”  բնույթից  ելնելով: Նրա  մեջ  չէր  մնացել  այն  անմեղ  աղջկական  հայացքը, որ  ուներ: Սև  մազերը, միշտ  բաց  թողնված,  ալեկոծվում  էին  ծովի  ալիքների  նման  նրա  բարակ  ուսերին  վրա: Այդ  երկար  ու  սև  վարսերը  ծածկում  էին  նրա  աչքերը… աչքեր, որտեղ  այնքան  տառապանք, ցավ, կսկիծ  ու  լաց  կար` մի  ամբողջ  կյանք: Հագին  միշտ  մի  երկնագույն  շրջազգեստ  էր, որը  վերածվել  էր  ճղճղված  ձորձի: Ու  այդպես  բոկոտն  շրջելուց  հետո  ուշ  երեկոյան  վերադառնում  էր  տուն, պառկում  “գահավորակին”, առանց  մոմը  վառելու, ու  ողջ  գիշեր  լալիս  էր: Անգամ  լացելիս  էր  լուռ, որպեսզի  ոչ  ոք  չլսի  իր  սրտի  խորքից  բխող  բողոքի  ձայները: Նա  ուզում  էր  բղավել, ճչալ  ու  “ոռնալ”  ցավից… ցավ, որ  ոչ  ոք  չէր  կիսում  իր  հետ: Ու  ամբողջ  գիշեր  առանց  աչք  փակելու  առավոտյան  նորից  անցնում  էր  իր  պարտքը  կատարելու: Իսկ  ի՞նչ  պարտք: Ո՞ւմ  համար: Ո ՞վ  էր  ստիպել: Պարզապես  հոգու  խորքում  նա  պահած  ուներ  մի լուսավոր  անկյուն, որտեղ ապրել էր  ուզում, տենչում հին օրերին: Ու  այդպես  կյանքի  վերջին 2-3  տարին, ամեն  առավոտ  իր  օրը  սկսվում  էր  պայքարով: Դա   պայքար  էր  գոյատևման  համար: Ինչքան  ուժ  ու  փափագ  կար  այդ  փոքրիկ  աղջնակի   մեջ…                                                                           
Իսկ  այդ  երեկո  նա  չդիմացավ, չկարողացավ  լուռ  տանել  իր  ցավերը: Անգամ  արցունք  չէր  մնացել. ու   աղջիկը  որոշեց  գրել: Սկզբում  անհաստատ, բայց  հետո  լեզու  գտավ  նախկինում  իր  համար  այդքան  խորթ  թղթի  ու  գրչի  հետ, և  մի  քանի  տարվա  ցավը  դուրս  հորդաց  ներսից: Նա  գրում  էր, գրում  էր  անընդհատ`չնկատելով, որ  մոմն  արդեն  հանգչում  է…                                                                                                                                
Առավոտյան  արևի  առաջին  շողերը  լուսավորեցին  նրա  սփրթնած  դեմքը: Աղջիկը, գլուխը  դրած  սեղանին, փակել  էր  աչքերն  այսքան  տարի  հետո  ու  քնել: Քնել  էր  փոքր-ինչ  հանգիստ  քնով: Դեմքին  իջել  էր  մի  խաղաղ, բայց  միևնույն  ժամանակ  կարոտի  ժպիտ: Նրա  դիմաց  դրված  էր  թղթերի  կույտ, որոնք  բոլորը  միասին  մի  գիրք  էին…Գիրք, որ  պատմում  էր  նրա  մասին, այն  կյանքի  մասին, որ, չնայած  կարճ  տևեց, բայց  տանջեց  նրան, հյուծեց  ու  այդ  գիշեր  վերջապես  բաց  թողեց  իր  գիշատչի  ճիրաններից:                         
Իսկ  ՆԱ  գրեց…

ՄԻ ԱԿՆԹԱՐԹ...

Մի  ակնթարթ:Մի  վայրկյան: Մեկ  հայացք: Մի  վերջին  շունչ: Արևի  վերջին  շող, մաքուր  օդի  վերջին  կաթիլ: Եվս  մեկ  ակնթարթ  և  վերջ… Իսկ  հետո՞: Չգիտեմ, չեմ  ուզում  մտածել: Իսկ  միգուցե  փորձես, փորձես  հասկանալ՝  հետո  ինչ  կլինի: Իսկ  վա՞ղը: Չէ՛, պետք  չէ  թափանցել  այնտեղ, ուր  ամեն  ինչ  միապաղաղ  է, միակերպ, անհասկանալի, անորոշ:                                                                                                                                                          «Ախր  այս  ի՞նչ  մտքեր  են  է…» ,- մտածեց  նա: Զգում  էր, որ  իր  մեջ  մի  ներքին  պայքար  էր  գնում. մի  կողմից  փորձում  էր  անտարբեր  երևալ, հանստացնել  ինքն  իրեն  և  շրջապատի  մարդկանց, մյուս  կողմից  ներքին  դրամայի  ականատես  էր, որի  գլխավոր  կերպարները  իր  վախերն  էին: Լարված  պայքարի  ամեն  ակնթարթն   ավելի  է  մոտենում  նրան, ինչից  14-ամյա  աղջիկը  փորձում  է  խուսափել, ինչի  դեմ  փորձում  է  պայքարել:                                               Մի  ակնթարթ: Մի  վայրկյան… Ու  վերջ: «Բայց  չէ՛, սպասիր: Այդպիսի  վայրկյաններ, ակնթարթներ  որքան  եմ  ունեցել` թե՛  լավ, թե՛  վատ, թե՛  երջանիկ, թե՛  դժբախտ: Դրանք  են, որ  խտացել, հավաքվել, կուտակվել  և  վերածվել  են  “իմ  կյանքի”: Որքան  կուզեի  վերացնել  ժամանակը, ասել` կա՛նգ  առ,  ակնթա՛րթ: Սպասի՛ր, թող  ապրեմ: Ես  դեռ  պետք  եմ  սովից  տանջվող  ընկերոջս, ցրտից  սառող  շնիկիս… Ես  պետք  եմ… կա՛նգ  առ, ակնթա՛րթ: Սպասի՛ր: Էհ, մեկ  է  ոչինչ  չի  փոխվելու: Ժամանակն  անընդհատ  է, ակնթարթն` անցողիկ: Մնում  է   միայն  վայելել  կյանքի  վերջին  բերկրալից  վայրկյանն  ու  գնալ  դեպի  անհայտություն… Հաջողությու~ն  Արև, իմ  վերջին  ակնթարթ» ,- մի  վերջին  անգամ  մտածեց  աղջնակը  և  նրա  «ակնթարթն»  առհավետ  կանգ  առավ…

ԻԼՈՒՄԻՆԱՏՆԵՐ. ՊԱՐԶԵՆՔ` ՈՎՔԵՐ ԵՆ ՆՐԱՆՔ

Վերջերս  «POP  հանրագիտարան»  հեռուստահաղորդումը  անդրադարձել  էր  շատ  հետաքրքիր  մի  թեմայի` իլումինատներին: Վստահ  եմ` ոչ  բոլորը  գիտեն  բառի  իմաստը: Ես  ինքս  էլ  չգիտեի, մինչև  ոչ  չհետաքրքրվեցի  ու  շատ  բաներ  պարզեցի: Այն, որ  աշխարհում  գոյություն  ունեն  բազմաթիվ  գաղտնի  խմբեր  (կառույցներ), որոնք  առանձնանում  են  իրենց  մտածելակերպով, աշխարհընկալմամբ, ունեն  խոսելու  իրենց  նշանները, մի  խոսքով  իրենց  ներքին  խոհանոցը, դա  պարզ  էր: Բայց  այն, որ  իլյումինիթին  կապված  է  երաժշտական  արվեստի  հետ, այ  դա  իսկական  բացահայտում  էր  ինձ  համար:                                                                                                                                    Ապացուցված  է, որ  իլումինատների  գաղտնի  կառույցը  հիմնադրվել  է  1776 թ. մայիսի  1-ին  Ադամ  Վեյսհաուստի  կողմից: Բավարական  այդ  առաջին  խումբը  կազմված  էր  միայն  5 հոգուց: Սկզբում  Վեյսհաուստը  մտադրվել  էր  մասոնական  ավանդույթների  հիման  վրա ստեղծել  սեփական  կազմակերպությունը , բայց  հետագայում  նա  հետ  է  կանգնում  այդ  մտքից: Վեյսհաուստը  պնդում  էր, որ  կատարյալ  մարդը  չի  կարող  «վատը»  լինել: Այդպիսին  նրան  շրջապատն  է  դարձնում` մասնավորապես  կրոնը, պետությունը, ներքին  ազդեցությունը: Այսպիսով  նման  կառույցի  անդամների  ինքնագիտակցականի  մեջ  աստիճանաբար  զարգանում  էր  այն  միտքը, որ  պետք  է  ազատվել  «կապանքներից»  և, ինչու  չէ,  իշխել  մյուսների  վրա: 

                  

 Իսկ  այժմ  այն  մասին, թե  ինչ  կապ  ունեն  համաշխարհային  շոու  բիզնեսի  ներկայացուցիչները  իլումինիթիի  հետ: Դեռևս  մի  քանի  տարի  առաջ  իլյումինիթի  տերմինն  ասոցացվում  էր  Վեյսհաուստի  գաղտնի  կազմակերպության  հետ, որն, ինչպես  նշեցի, ամրագրված  է  պատմության  աղբյուրներում: Սակայն  տերմինի  ժամանակակից  ընկալումը  լիովին  խեղվել  է  և  կորցրել  նախնական  նշանակությունը: Այժմ  էլ  իլյումինիթին  ասոցացվում  է  գաղտնի  խմբավորման  հետ, որը  կառավարում  է  մարդկանց  որոշակի  խմբերի  ու  քարոզում  սատանիզմ: Ապացուցվել  է, որ  այս  գործում  ներգրավված  են  աշխարհահռչակ  մեգաաստղեր, որոնք  այս  կամ  այն  կերպ  փառաբանում  են  չար  ուժերն  ու  սատանային: Աստղերը  նրանց  ծառայողներն  են, իսկ  աստղերի  երկրպագուներն  էլ  իրենց  կամքից  անկախ  հայտնվում  են  իրենց  կուռքերի  զոհի  կարգավիճակում:                                                                                                                                         
Սկսեմ  թվել  այն  մեգաաստղերին, որոնք  ոչ  այնքան  բացահայտ, բայց  այնուամենայնիվ  թելադրում  են  իրենց  գաղափարախոսությունը:                                                                                       
Jay-Z – Նա  իր  երգում  ասում  է. «Իլումինատներին  հարկավոր  է  իմ  միտքը, հոգին  ու  մարմինը…»    

2PAC– Հայտնի  ռեփերը  ասում  է. «Նրանք  թքած  ունեն  մեզ  վրա: Նրանք  սպասում  են, թե  երբ  իլումինատները  իմ  մարմինը  քնի  գիրկը  կուղարկեն…»                                                          The Black Eyed Peas – Իր  երգում  խումբն  ասում  է. «Մեզ  դանդաղ  սպանում  են, այդ  պատճառով  պատրաստ  եղիր  համաշխարհային  նոր  ուժի…»                                                                       
Bob  Marley – Իր  երգում  նշում  է. «Նրանք  չեն  ուզում  մեզ  համախմբված  տեսնել…»    Հիմնականում  իլումինատներն  առանձնանում  են  սիմվոլներով: Փաստորեն  անգամ  մեր  կողմից  հաճախ  օգտագործվող  սիմվոլները, որ  ըստ  մեզ  ոչինչ  չեն  նշանակում, իրականում  խորհրդանշում  են  այլ  բաներ: Իսկ  արտիսները  այդ  շարժումները  հենց  այնպես  չէ, որ  ադքան  հաճախ  են  կիրառում:  Նրանք  աննկատ  մեր  կյանք  են  մտցնում  այդ  սիմվոլիկան, իրենց  գաղափարախոսությունը: Ամենահաճախ  օգտագործվող  սիմվոլներն  են  ձեռքով  արված  բուրգը, 666  նշնը (մեզ  համար OK)  և  1  աչքը (Լյուցիֆերի  աչք): Սրանք  սատանայական  նշաններ  են: 

                                                                                                                                                       

                                                                                                                                                       Հատկապես  բոլորին  ցնցել  էր  Մադոննայի`  վերջերս  կայացած  համերգային  շոուն: Այն  բացահայտեց  երկար  տարիներ  քողարկվող  իրականությունը: Շոուի  վերջում  նա  բղավում  է  «տո՜ւն», և  բացվում  է  գետինը` կուլ  տալով  Մադոննային: Դիտեք այստեղ                                               Մայքլ  Ջեքսոնը, լինելով  իլյումինիթի  կառույցի  անդամ, հեռացել  էր  կառույցից, որից  հետո  նրան  սկսել  էին  հետապնդել: Տարբեր  պնդումներում  ասվում  է, որ  նա, ինչպես  Բոբ  Մառլին  և  Թու Փաքը, զոհ  են  դարձել  այդ  շարժմանը: Դիտեք այստեղ                                                                 Իսկ  Ռիհաննայի  հայտնի  «We  found  love»  երգի  հակառակ  հնչողության  մեջ  լսվում  է  մեկ  այլ  բան. «I  love  satan» : Դիտեք այստեղ                                                                                                                   
Իսկ  այ  Բիյոնսեն  համարվում  է  իլումինատների  թագուհի: Իսկ  ինչո՞ւ  են  նրան  արժանացրել  այդ  կոչմանը: Հենց  «Single  ladies»  տեսահոլովակում  ձեքին  հագցված  երկաթե  ձեռնոցն  ու  կոճակի  սեղմումն  ասում  են  ամեն  ինչ: Կոճակի  սեղմումից  հետո  բոլորը  սկսում  են  պարել: Իսկ  երգի  հակառակ  հնչողության  մեջ  ասվում  է, որ  իշխանության  է  գալու Լյուցիֆերը, մարդիկ  վախենում  են,ինքը  լինելու  է  իշխող: Արե՛ք  ենթադրություններ,մտածեք   թե  ինչ  է  դա  նշանակում: Դիտեք այստեղ                                                                         
Դե, իսկ  Լեդի  Գագայի  վերաբերյալ  ինքնին  շատ  ապացույցներ  կան: Հենց  ինքն  էլ  պատմել  ու  հավաստել  է  այն  մասին, որ  իրեն  հրամայողը  սատանան  է:  Նրա  տեսահոլովակներում, լուսանկարներում  և  այլուր  ամենաշատն  են  առկա  սատանայական  նշանները: Դիտեք այստեղ

                                                                                                                                                                             
Այս  թեմայով  բազմաթիվ  ֆիլմեր, հաղորդումներ  և  հրապարակումներ  են  պատրաստվել, գրքեր  գրվել: Սրանք  հստակ  փաստեր  էին, որ  ներկայացրի  ձեզ:  Թողնում  եմ,որ  ենթադրություններ  անեք  դուք: Մտածեք, թե  ում  ենք  մենք  մեր  նախապատվությունը  տալիս  և  ովքեր  են  մեր  կուռքերը: