Անհաշտ, բայց միևնույն ժամանակ այնքա՜ն մտերիմ…
Հա՛, կա նման բան: Սա պարադոքս չէ: Ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչպես եմ նորից ու նորից հասնում այս կետին: Ներսից լիզել, դրսից կրծել: Լավ խաղ է չէ՞: Ուղղակի լիզածը միշտ էլ լավանում է, մոռացվում, կծածը` ոչ: Իսկ եթե լիզելով կծածը բուժենք: Բայց դա կշեղի ուղուց, բոլորովին հետաքրքիր չի լինի: Միշտ պետք է մնալ “անհաշտ”-ի և “մտերիմ”-ի մեջտեղում: Դրանք զուգահեռ չեն կարող ապրել: Այ սրանով է կյանքդ կյանք, օրդ օր: Նման պարադոքսերն են, որ իրենց մեջ մի քիչ изюминка են պարունակում: Հետո՞ ինչ… ո՞վ կմտածեր, որ կրծողի ու լիզողի մեջ այդքան մաքրություն կա, այդքան հեքիաթ` դեռ չհորինված ու չլսված: Հեքիաթ, որտեղ ամեն տող երազով է փայլում, բայց կրծողն ու լիզողը պոկում, փշրում ու ջնջում են ամեն ինչ… Բայց նրանք պիտի թռչեն, երկուսով թռչեն վերև, շա՜տ վերև: Իսկ մնացածները թող սողան ներքևում: Նրանք, միայն նրանք գիտեն իրենց թռիչքի սահմանները: Եվ միգուցե հենց վերևում էլ դաշինք կնքվի “անհաշտ”-ի ու “մտերիմ”-ի միջև:
Անհաշտ, բայց միևնույն ժամանակ այնքա՜ն մտերիմ…
Комментариев нет:
Отправить комментарий