ՔՈ ՄԱՏՆԵՐԸ...

Հիշում  եմ  երկար  մատներդ... 
Հիշում եմ, թե  ինչպես  էիր  մոտենում  դաշնամուրին, դանդաղ  ու հանգիստ  ստեղների վրայից   վերցնում  կտորը,նստում  կլոր  աթոռին: Ու  այդ պահին  դեմքիդ  այնքան հանգստություն, այնքան  նուրբ  գծեր  կային: Ու  իմ  աչքի  առաջ  քո մատները  սահում  էին ստեղների  վրայով` մեկ սև,մեկ  սպիտակ: Ականջներս  ճմոթվում  էին այդ նրբությունից,հնչյուններից: Վախենում  էի  ստեղները  մաշվեն, վերանան  քո  բարակ մատների  տակ: Չգիտեմ` ինչպես  էիր  վերև-ներքև  անելով  սիրտս  վերև-ներքև  անում, բայց ես  ցնդում  էի, վեր  բարձրանում  այդ  հնչյունների  հետ, պար  գալիս  օդում: Բարձրից  քո մատներն  ավելի  էին  գեղեցկանում: Ես  սովորում  էի  սիրել,սիրել  երաժշտությունդ ու...
Թունելի  պես  բաժանում  էին  քո  հնչյունները  մեզ` մեկ  սև,մեկ  սպիտակ: Հասնելու  համար  կուլ  էի  տալիս  ամեն  մի  մեղեդի, ամեն  մի  ♬ ,բայց  քո  սև-սպիտակը  վերջ  չուներ, քո մատները  հոգնել  չգիտեին... Ոչ  մի անգամ  չասացիր  քո  մատների  գաղտնիքը: Շատ կուզեի լսել  քեզնից, որ  այդ հնչյուններն  իմն  են, բայց  դու  այդպես  էլ  չխոսեցիր: Իսկ  երբ երկար մատներդ  իջեցնում էիր  մազերիս  մեջ, թվում  էր, թե  հանգիստ  ես  տալիս  նրանց: Բայց  այնտեղ  էլ  դրանք խճճվում  էին, ուղեղս  լցնում  սև-սպիտակով: Ինքդ  էլ  հաճախ մտքում փորձում  էիր ինձանից  դաշնամուր  սարքել,բայց  ինձնից  ի՞նչ  դաշնամուր. քմծիծաղդ էր մատնում: Ես միայն  կարող  էի  լսել  ու  նայել, նայել  մատներիդ:
Քեզնով  հասկացա. շուրթերից  առավել  մատներն  են  ապացուցում, որ  սիրում  են...     

              

ПРОСТИТЬСЯ...

Всепоглощающая  ночь...Луна, низко  висевшая   в небе,была  похожа  на  желтый  череп. Порой  ее закрывали  тучи, и  все  реже  встречались  фонари,а улицы  становились  узкими  и  мрачными. Но  все же, когда  луна  время  от  времени  выглядывала  за черными  тучами, она  успевала  проглотить  еще несколько  строк  из  книги. Это  была  отравляющая книга. Казалось, тяжелый  запах  курений  поднимался от  ее  страниц  и  дурманил  мозг. Книга-то  не  была столь  вкусной  и  интересной: просто  ей  нравился  его запах, все  время  ласкающий  ее губы, щеки, подбородок...  Где-то  в  неизвестности  он  тоже  читал эти  строки, но  наверное  с  большим  интересом, а  ей нужен  был  только  запах...
Она  так  осторожно, с  хрупкостью  создавала  свою вселенную, свой  мир, сочиняла  мягкие мечты, улыбаясь  открывала  и  закрывала  за  собой  двери. Ей нужно  было  собрать  все  вещи  и  переехать  туда, в  свой  мир. Казалось, что  это  и  есть  тот мир, которого  она  так  долго  искала... и  боялась, что  нашла. Двери-то  она  заперла, а  ключи выбросила  в  реку, как  в  дешевом  романтическом  фильме. Ну  уж  простите, это  я так... вернемся  к  нашей  героине.
Казалось, что  нет  пути  назад.Она  ломилась  в  двери, кричала  громко,во  весь  голос, но никого  не  оказалось  в  ее  царстве, даже  не  было  слышно  его  голоса. И  тут  ей показалось, что  слишком  долго  она  строила  все  это, придумывала  мечты, положив  одну  на другую, слишком  она  верила  в  какое-то  чудо. Теперь  все  обрушилось. Ей  пришло  в  голову, что она  совершила  что-то  очень  плохое. И  из  темной  пропасти  времен  в  кровавом  одеянии встала  грозная  тень  ее  преступления. Книга  упала  с  ее  рук  и  раскрылась, листы  расцвели и  зашумели. Перед  ее  глазами  разбились  все  вымышленные  мечты. А  собрать  осколки было  уже  поздно. Скоро  луна  исчезнет, и  ей  придется  вернуться, не  убрав  свои мечты. Тогда  ей  оставалось  только  одно: проститься с мечтой.
-Прощай, моя  слабая  и  невинная.
И  до  утра  в  ее  ушах  звенела  эта  потрясающая  фраза, брошенная  в  воздух, прозвучавшая как  пронзительный  истерический  вопль...