ԶԱՐՄԱՆԱԼԻ ԶԱՆԳ

Բջջայինս  զանգում  է, վերցնում  եմ  ու  մի  տղա, որ  երևի  9-12  տարեկան  կլիներ  բարձր  ձայնով  ու  բարկացած  ասում  է.                                                                                                                                                     
                     – Բարև  ձեզ,- ու  լռում  է:
                                                                                                                             
                     –Բարև…                                                                                                                                                                                      
                     –Էրեկ  աշկարիկ  Դվոյին  դու  ես  ծեծել?,- էս  ամենը  ասում  է  լույսի     արագությամբ :J                                                                                                                                                     
                     –Այսինքն?                                                                                                                                                                     
                     – Դե, Դվոյին  էլի  աշկարիկ, նեղել  ես?                                                                                                          
                     – Տղա  ջան  սխալ  ես  զանգել,- ապշահար  եղած:                                                                                                  
                     – Լավ…
                                                                                                                                                              
Անցնում  է  5րոպե. նորից  զանգ: Տեսա  նույն  համարը  ու  արդեն  բարկացած  պատասխանեցի:                                                                                                                                                           
                     –Աշկարիկ  Դավիթին, պոնչին, դուք  եք  ծեծել?,- այս  անգամ  մի  փոքր  
                        քաղաքավարի  ստացվեց: Ես  լռեցի  ու  չպատասխանեցի: Նորից  խոսեց.                                                                                   
                     – Կներեք  էլի, ես  աղջկա, թե  տղու  հետ  եմ  խոսում?                                                                               
                     Արդեն  իրոք  բարկացա.                                                                                                                                         
                     –Վայ, բնականաբար  աղջկա: Ինչի  էդքան  նման  էր  տղայի  ձայնի?                                                                 
                     –Լավ, կներեք:                                                                                                                                                             Ու  լսվում  էր  կողքի  տղաների  գոռգոռոցները, պարզ  պատկերացրի, որ  այդ  փոքրիկ  ավազակները  “ռազբոռկայի”  էին  գնում: Դրանից  հետո  էլ  զանգեր  չեղան, բայց  մտածեցի, միգուցե  իմ  ձայնը  այդքան  տղայական  է  հնչում: Կամ  էլ  լավ  չեմ  հիշում, հնարավոր  է  այդ  աշկարիկ  Դվոյին  իրոք  ես  էի  դաժան  ծեծի  ենթարկել  =)

ՄԱՐԳԱՐԻՏՆԵՐԸ ԽՈԶԵՐԻ ՀԱՄԱՐ ՉԵՆ

  Նստել  ես  մթության  մեջ, ականջակալներում  քո  սիրած  երգացանկից  մի  երգ  է  հնչում, որ  հոգեհարազատ  է  քո  զգացմունքներին, հույզերին, ապրումներին  ու  ասված  խոսքերին: Ոչ  ոք  չգիտի, որ  դու  լալիս  ես: Սառը  արցունքները  անաղմուկ, կամա~ց  գլորվում  են  տաք  այտերիդ  վրայով  ու  դիպչում  սրտիդ  նուրբ  լարերին: Դրանցից  ամեն  մեկը  մի  հիշողություն  է, ապրած  օրեր, ժամեր, վայրկյաններ: Դու  մտածում  ես  չասված  խոսքերի  մասին, որ  պետք  է  հնչեին  այն  աղմկոտ  լռության  մեջ… այո, աղմկոտ, քանզի  շուրթերը   լուռ  էին, խոսում  էին  միայն  մտքերը: Բայց  արդեն  ուշ  է, չասված  խոսքերը  մնացին  այնտեղ` լուռ  ու  մութ  անկյունում: Մեղադրում  ես  ինքդ  քեզ  քո  կատարած  ընտրության   համար…                                                                                                                                                              Բայց  ես  քե’զ  եմ  ասում, քե’զ, վեր  կաց  ու  շուտ  մաքրիր, սրբիր, ընդմիշտ  վերացրու  այդ  անիծյալ  արցունքները, որ  անհետանան: Պահիր  քո  մարգարիտները  ուրախ  պահերի  համար: Եվ  վերջապես, ժամանակն  է  եկել  փոխելու  այդ  նվնվոցը  քո  ականջներում  հնչող: Քեզ  ինչ  է  թվում, նա  էլ  է  հիմա  քեզ  նման  պատուհանին  հենված, հայացքը  մի  անորոշ  կետի  սևեռած  ու  հիշողությունների  գիրկն  ընկած`  գրկաբաց  ընդունում  թափվող  ամեն  մի  արցունքը? Ո’չ, նա  հիմա  ուրախությունից  կպայթի, եթե  որևէ  մեկը  ասեղով  ծակի  նրան: Իսկ  դու… դու  նստել  ու  տխուր  հիշողություններն  ես  տաքացնում  քո  գրկում, չես  թողնում  գնան, հեռանան: Ինչու  ես  քեզ  հանձնել  թախիծին, լացին  ու  մռայլությանը? Ժամանակին  Արև  էիր  ինչ-որ  մեկի  համար, լուսավոր, պայծառ  մի  էություն: Բայց  դու  ախր  առանց  նրա  էլ  այդպիդին  ես  ու  միայն  նրան  չես  ջերմացնում:                                            Դե’, դադարեցրու  այդ  արցունքների  անվերջ  թվացող  հոսքը: Հիշի’ր  միշտ, որ  պետք  չէ  խոզերի  առաջ  մարգարիտներ  թափել: Խնայիր  դրանք, խոզերը, մեկ  է, կեղտի  մեջ  էլ  են  իրենց  լավ  զգում: Այ, երբ  քո  դիմաց  մարդ  կլինի  կանգնած  և  ոչ  թե  խոզ, նվիրիր  նրան  քո  անգին  մարգարիտներից  ինչքան  ուզես… նա  արժանի  կլինի  դրան: Բայց  սա, համոզված  եղիր, այդ  մարդը  չէ:                                                                                                           Դե’, վերացրու  այդ  փոքրիկ  բյուրեղիկներին  քո  այտերից!!!

ԵՍ ՎԵՐՋԱՊԵՍ ՆԱ ԵՄ, ՈՎ ՈՒԶՈՒՄ ԷԻ ԼԻՆԵԼ

Միշտ  գրելու  ցանկությունը  ինձ  մոտ  առաջանում  է  ինչ-որ  հաճելի  երգ  լսելուց  հետո: Ու  ես  ձեռք  եմ  բերել  մի  տարօրինակ  սովորություն` գրկում  եմ  սենյակումս  եղած  մթությունը  ու  սկսում  բացել  խոհերիս  կծիկը  այն  չնչին  լույսի  տակ, որ  նուրբ  երանգներով  թափանցում  է  իմ  “մտածմունքների  խորշը”: Իսկ  երգը, որ  եղավ  այս  անգամվա  ներշնչանքիս  աղբյուրը http://www.youtube.com/watch?v=ZGoWtY_h4xo  էր, որը  լսելիս  ես  ուղղակի  սավառնում  եմ  երկնքում: Բառերը  այնքան  էլ  կապ  չունեն  գրառմանս  հետ, պարզապես  ես  փորձել  եմ  ինչ-որ  ձևով  համադրել  այդ  երկուսը: Սա  որպես  նախաբան: Ինչևէ, երկար-բարակ  չխոսեմ  ու  անցնեմ  բուն  ասելիքիս  J

Քիչ է պատահում, որ ինքըս ինձնից
Փոքր-ինչ գոհ լինեմ:
Դժգոհ եմ հաճախ,
ՈՒրեմըն՝ մարդ եմ ու դեռ ապրում եմ:
Բայց ես սիրում եմ ինքըս ինձ սիրել:
Իսկ սիրում եմ ինձ, երբ սիրում են ինձ:
Ես ինձ այդ պահին այնպես եմ ժպտում,
ինչպես ժպտում են ա՛յն կոր գերանին,
Որ գետի վրա դարձել է կամուրջ,
Եվ ա՛յն մանուկին, որ ոտաբոբիկ
Մտել է ար;ուն և - թա՜ց վարտիկով -
Կավ է դուրս հանում,
Որ նավակ շինի:   Պ.Սևակ

Սիրում  եմ  Սևակի  այս  խոսքերը, քանզի  ինձ  գտա  այսօր  դրանց  մեջ:Ես  այս  ամենը  չէի  զգացել  ու  հասկացել  առ  այսօր: Անգամ  չեմ  էլ  մտածել, նկատել, թե  ինչքան  եմ  փոխվել: Ես  սկսել  եմ  ինձ  սիրել: Սիրել, և  այն  էլ  չափից  շատ: Զգացի, որ  սկսել  եմ  ինքս  ինձ  գնահատել: Ու  չեմ  ամաչում  այս  խոսքերը  ասել, բնավ!!! Ուրեմն  ինչքան  եմ  ես  փոխվել: Ես  ներել  եմ  ինձ  անցյալի  բոլոր  վախերի, կասկածների, անհամարձակությունների  ու  սխալների  համար: Չեմ  էլ  նկատել, թե  ինչպես  եմ  ռետինով  ջնջել  այդ  ամենը: Ես  հակացել  եմ, որ  այլևս  չեմ  ապրում  անցյալով, չէ, փակված  է  այդ  դուռը  վաղուց: Բոլորովին  չեմ  ուզում  վերադառնալ  իմ  անցյալ  ու  փոխել  շատ  բաներ, ինչպես  շատերը, քանզի  չեմ  փոշմանում  ոչնչի  համար, փոխելու  բան  չկա:                                      Ինձ  ուրիշի  կարծիքը  բնավ  չի  հետաքրքրում, բայց  թույլ  եմ  տալիս  մարդկանց  մտածել  իմ  մասին  այն, ինչ  ուզում  են:                                                                                                                       Ես  սկսել  եմ  վստահել  կյանքին  ու  թույլ  եմ  տալիս  նրան  հոգ  տանել  իմ  մասին: Չեմ  վախենում  նրանից  ու  քայլում  եմ  հենց  այդ  դժվարին  ճանապարհով: Խաղալով  եմ  անցնում  բոլոր  փորձությունների  միջով: Ու  ես  արդարացնում  եմ  իմ  բոլոր  մտքերն  ու  արարքները:                                                                                                                                                                                                                                                                             Այ’ո, ես  գոհ  եմ  ինձանից: Չգիտեմ, թե  ինչպես  կընդունեք  իմ  այս  համարձակությունն  ու  խոսքերը, բայց  քննադատությունները  ինձ  հակառակը  չեն  ապացուցի: Ես  այս  ամենը  կամփոփեմ  մի  բառի  մեջ` ԻՆՔՆԱՎՍՏԱՀՈՒԹՅՈՒՆ: Վաղուց  էի  որոնում  այն…  Վերջապես  գտա  ու  ամուր  բռնեցի: Այսօր  տոնում  եմ  այս  ամենը, շնորհավորում  ինքս  ինձ, որ  կյանքի  ևս  մեկ  աստիճան  եմ  բարձրացել  ու  շատ  բան  հասկացել:

ՊՊԶԵԼ? ԻՆՉԻ ՈՏՔԵՐԴ ՑԱՎՈՒՄ ԵՆ?

Այսօր  դուրս  էի  եկել  զբոսնելու  ու  վայելելու  աշնանային  հիանալի  եղանակը: Դե, քայլում  եմ  ծառուղով, ոտքերիս  տակ  լսում  եմ  տերևների  մեղմահունչ  խշշոցը, ընկել  եմ  երազանքների  ու  մտորումների  գիրկն  ու  հանկարծ… հանկարծ  մի  այնպիսի  բան  եմ  տեսնում, որ  ուղղակի  ուղեղիս  “պաուզա”  կոճակն  եմ  սեղմում  ու  ապշահար  նայում: Այդքան  գեղեցիկ  այգում, նուրբ  գույներով  ու  չոր  տերևների  մեջ, “բոռդյուռին”  պպզած  երկու  երիտասարդի  եմ  տեսնում, որոնք, բացի  այդտեղ, այդ  դիրքով  հարմարվելուց, լպիրշորեն  ծիծաղում  են  ամեն  անցնող-դառնողի  վրա  ու  իրենց  տհաճ  արձագանքը  թողնում: Մեկը  լինի  ու  կանգնի  սրանց  հարցնի, թե  տանից  դուրս  գալուց  առաջ  իրենց  հայելու  մեջ  նայել  են, մտածել  են, որ, եթե  իրենք  դուրս  գան  հասարակության  մեջ, միայն  “տհաճություն  են  բուրելու”: Մտածում  էի  չմոտենամ  ու  ասեմ, բայց  ախր  շատ  լավ  գիտեմ, որ  ասելուց  հետո  էլի  նույնն  է  լինելու, հաջորդ  օրը  նույն  իրենց  պաշտոնական  տեղն  ու  դիրքը  զբաղեցրած` անցնելու  են  իրենց  գործին: Ես  շատ  երկրներում  եմ  եղել, բայց  նման  բան  այնտեղ  չեմ  տեսել: Լավ, հասկացանք, Հայաստանը  հեռահաղորդակցման  միջոցներ  չունի, աշխարհի  հետ  արտաքին  կապը  խզված  է, բայց  միթե  մեր  ազգը  անտեղյակ  է  մնացել  մի  կարևոր  բանից? Նրանից, որ  նախամարդկանց  եկել  է  փոխարինելու  ունակ  մարդը(Homo Habiels), ապա  նեանդերթալյան  մարդը, հետո  բանական  մարդը(Homo Sapiens)…մինչև  21-րդ  դարի  մարդը: Այ  հենց  այդ  բանական  մարդն  էր, որ  հասկացավ, որ  պետք  է  կանգնել  ուղիղ  դիրքով, չպպզել  և  կապկի  նման  կռացած  չքայլել, և  վերջապես  մի  օգտակար  գործ  անել: Բայց, փաստորեն  մեր` հայերիս  որոշ  մասի  մոտ  դեռ  այդ  տիպի  մարդու  մասին  պատկերացումները  բացակայում  են: Ու  մեր  սիրելի  տղաներն  ու  տղամարդիկ  որ  “բոռդյուռը”  տեսնում, մի  լավ  հարմարվում  են , ինչպես  թռչունը  թուխս  նստելիս, ու  դա  էլ  հերիք  չի, մի  անշնորհք  քայլ  էլ  են  անում, որ  գիտեք  արդեն, չեմ  էլ  ուզում  մանրամասնել: Ուղղակի  զզզ…զվելի  է: Էլ  չխոսեմ  տղաների  մյուս  -  ների  մասին, այլապես  ստեղնաշարս  կմաշվի:                                                                                                                                                                    Ով  հայ  մեծ  ՊՊԶՈՂՆԵՐ !!! Չեք  կարծում, որ  ժամանակն  է  եկել  հանել  նմանների  պիտակը  ձեր  վրայից  ու  ներքևի  օդը  փոխարինել  վերևինով: Մի  փոքր  էլ  վերևի  օդը  շնչեք, մեկ  էլ  տեսար  մի  օր  խեղդվեք  ներքևում:                                                                                                                                                            Ճիշտ  էր  Խորենացին, երբ  գրում  էր. “Ողբում  եմ  քեզ, Հայոց  աշխա’րհ, ողբում  եմ  քեզ, բոլոր  հյուսիսային  ազգերի  մեջ վեհագու’յնդ…”: Իհարկե, նրա  ողբը  այլ  խնդիրներից  էր  ծագում, ու, չնայած  որ  այդ  խնդիրները  այսօր  էլ  կան, բայց  ես  ուզում  եմ  ողբալ  հենց  հայ  ժողովրդի  համար, որ  դեռ  հազարամյակներ  պետք  է  անցնի, զարգացման  ու  կատարելագործման  ճանապարհին  հայտնվելու  համար:

ԻՄ ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՁՐԵՎԸ

Միթե  սա  իմ  կյանքի  առաջին  անձրևն  է ? Չէ, չմտածեք  ես  երբեք  անձրև  չեմ  տեսել, աֆրիկուհի  չեմ J Ուղղակի  փորձեք  կարդալ  տողերի  արանքում  գրածս  ամեն  մի  բառը  ու  միգուցե  հասկանաք:                                                                                                                                  Ես  առհասարակ  իմ  կյանքի  բոլոր  աշունները  անցկացրել  եմ  մռութներս  կախ: Դե, քանի  որ  ես  ուրախ  մարդ  եմ  ու  սիրում  եմ  արև, տաք  ու  պայծառ  եղանակ, աշնանային  մռայլ  օրերը  ասես  իմ  թշնամին  լինեին: Ոչ  մի  կերպ  չէի  կարողանում  հաշտվել: Բայց  այսօր  զգացի, որ  ինչ-որ  բան  փոխվել  է, երբ  անձրևի  առաջին  թեթև  ու  նուրբ  կաթիլները  հպվեցին  ինձ: Միթե  այդ  արցունքները, որ  այսքան  տարի  ինձ  համար  ուղղակի անտանելի  էին, հանկարծ  ինձ  հաճելի  դարձան… Միգուցե  ես  էլ  եմ  ուզում  նրանց  նման  լալ, բայց  չէ… մի  րոպե, ես  ախր  լացն  էլ  տանել  չեմ  կարողանում: Լավ, այդ  դեպքում  ինչ  պատահեց? Ինչու  այսքան  սիրալիր  գտնվեցի  ու  գրկաբաց  ընդունեցի  այդ  փոքրիկ  չարաճճիներին? Չորս  կողմից  ընկերներս  ասում  են. “Հափ  քեզ  ինչ  ա  եղել?” , “Էտ  ինչի  ա  տրամադրությունդ  էդքան  բարձր?” , “Գժվել  ես?” : Բայց  ես  ինքս  էլ  չգիտեմ, թե  ինչ  է  պատահել  կամ  ինչն  է  իմ  գժության  պատճառը: Կանգնել  եմ  փողոցում  ու  անձրևի  տակ  պտտվում, ասես  գրկախառնվում  եմ  ամեն  մի  կաթիլի  հետ  ու  ոչ  մեկին  չեմ  ուզում  բաց  թողնել J Իմ  նման  շատ  մարդիկ  կան, գիտեմ, բայց  նման  փոփոխություն  ոչ  ոք  չէր  սպասում  ինձանից:                                                                                                                                            Ինչևէ, ես  չեմ  գժվել… Ես  այսօր  հասկացել  եմ, որ  անձրևից  թաքնվել  պետք  չէ, որ  ամեն  մի  սպիտակի  վրա  սևն  էլ  է  գեղեցիկ: Իսկ, եթե  այնուամենայնիվ  ատում  եք  անձրևը, պաշտպանվելու  համար  ուղղակի պետք  է  բարձրանաք  ամպերից  էլ  վեր!!!                          Մնացածը  թողնում  եմ  ձեզ, մտածեք… =)

КАЧЕЛИ

Я  помню… Да, да!!! Всё  помню  очень  ясно  и  чётко, хоть  и  были  мы  детьми. Мы  всегда  встречались  у  качелей. Ты  вечно  опаздывал, а  я  с  нетерпением  ждала  тебя  и  никогда  не  качалась  одной. Вот, наконец-то , появлялся  ты  и, хватая  меня  за  руку, садился  на  качели. Я  всегда  ругала  тебя, что  смогу  дольше  качаться, и  в  конце  заслуживала  твоего  вынутого  языка =)  Помню, что  никого  не  пускали  мы  к  “нашим”  качелям  и  оставались  там  целыми  часами.  Я  до  сих  пор  помню  твой  сосредоточенный, но  добрый, милый  и  нежный  взгляд. Каждое  твоё  слово  было  для  меня  целым  миром. И  я, расставаясь  с  тобой, ждала  нашей  новой  встречи. Но  в  один  прекрасный  день, мой  милый  друг, забыв  обо  мне, ты  не  пришёл, оставив  меня  одну  у  “сказочных”  качелей. И  я  ни  с  чем  стояла  одна  у  неинтересующих  меня  качелей. Я  обещала  больше  не  возвращаться  туда,  невзирая  на  то, что  всегда  помнила  тебя.  Но  сегодня  я  нарушила  своё  обещание  и  сейчас, через  столько  лет, стою  в  том  же  месте, где  для  моей  детской  души  находила  покой. Как  будто  жду  кого-то, но  он  так  и  не  появляется… И, как  в  тот  день, я  сижу  на  моём  месте  одна  и  смотрю  на  твоё  сиденье. Оно  пусто… Да, пусто!!! Я, кажется, наконец-то  победила  тебя  в  этой  “необъявлённой  войне”. В  войне  между  мечтательной  девочкой  и  упрямым  мальчиком. А  теперь  тебя  нет. И  только  ветер  сдувает  пыль  с  твоего  сиденья…

ՆՈՐԻՑ ԱՌԱՎՈՏ

Բարև J… Նորից  առավոտ… ու  ես, ստիպելով  իմ  իրար  ամուր  գռկած  թարթիչներին  բաժանվել, բացում  եմ  աչքերս: Առաջին  խոսքը, որ  ասում  եմ  ինքս  ինձ, դա  “բարև  Հափ  ջան”  ու  անպայման  չեմ  մոռանում  ժպիտը` ամենակարևոր  բանը: Ինչպես  միշտ  իմ  ընկերը` Արևը, իր  պայծառ  շողերից  չի  մոռացել  և  ինձ  նվիրել  ու  լուսավորել  է  սենյակիս  զգեստապահարանը, որի  վրա  փակցված  են  իմ  լուսանկարները: Բացում  եմ  աչքերս  ու  առաջին  բանը, որ  տեսնում  եմ, դա  փոքրիկ  Հափուլնա, գժոտ  Հափկան  ու  միշտ  շաաատ  մտածող  Հայարփին: Ու  այս  ամենը  իմ  ընկերոջ` Արևի  շնորհիվ: Դե  մենք  լավ  հարազատներ  դարձանք  այն  պահից, երբ  ծնվեցի  ու  անունս  կնքեցին  ՀԱՅԱՐՓԻ:                                                           Ու, երբ  ես  դեռ  ուշքի  չեկած  սավառնում  եմ  իմ  երազներում  ու  երկինքներում, հանկարծ  ականջիս  են  հասնում  էն  “անտեր”  զիբիլի  մեքենայի  “ոռնոցը”  ու  ասես  ամենը  կանգ  է  առնում  վայրկենաբար: Ինչքան  կցանկանայի  այդ  գլուխ  ծակող  ճռռոցի  փոխարեն  լիներ  մի  մեղմահունչ  երաժշտություն…                                                                                                                Ինչևէ  Հայարփի  ջան, իջի’ր  երկնքից, երազելու  ժամանակը  չէ: Եթե  արթնացել  ես, պիտի  շարժվես  օրվա  հրամաններով:                                                                                                                   Ու  նորից  սկսվեց  օրը… օր, որ  չգիտեմ  ինչպես  կընթանա: Ես  չեմ  տալիս  դրա  ընթացքը, բայց  ոչ  էլ  գնում  եմ  օրվա  հունին  հակառակ, քանզի  V-ս (արագությունս)  չի  բավականացնի:  =)                                                                                                                                             Դե, վեր  կացանք  տաք  վերմակի  տակից  ու  անցանք  գործի` լոգանք  ընդունիր, հագնվիր, նախաճաշիր, հայելու  դիմաց  մի  լաաավ  քեզնով  հիացիր  ու  գնա  պարապմունքի… երեկոյան  էլ  մի  բան  կմտածեմ  օրս  հետաքրքիր  անցկացնելու  համար: Դե, ժամանակը  բաց  է  թողնված, արագացրու’ … Ես  գալիս  եմ…                                                                                    Կթողնեմ  այս  գրառումս  ու  նոր  միայն  կգամ!!!  =)

КУДА МНЕ ПОЙТИ?

Ну  куда  мне  пойти, чтобы  было  лучше? Говорят, что  где  человек, там  не  может  быть  хорошо. Грех- это  магнит, а  человек- кусок  железа. Чтобы  не  прилипнуть  друг  к  другу, человек  должен  стать  золотом. А  этого, конечно, никогда  не  будет, так  как  на  протяжение  21-ого  века  своего  существования  на  Земле, он  никак  не  смог  измениться. Я  могу  сказать, что  не  “ты”, не “он”, не “они”  и  не “я”  не  сможем  жить  без  грехов. Но, обойдя  грехи  человека, я  хочу  говорить  об  обществе, в  котором  мы  живём.                                                                                                                                        Вот, бывает  так, что  я  себя  чувствую  “белой  вороной”  в  этом  обществе. Никак  не  могу  смириться  с  другими. Но  сознаюсь, что  бывают  времена, когда  я, идя  с  ними  вместе  или  параллельно, не  чувствую  это  и  сливаюсь  с  этим  обществом.                                                                          Мне  больше  всего  возмущает  то, что  все, без  исключения, любят  сплетничать. Ну  почему? Потому  что  эти  люди  “нормальные”  и  обожают  сплетни? Вообще  у  нас  в  Армении  сплетничить – это  знаете  какая  профессия? И  эти  женщины  или  бабушки  гордятся  тем, что  у  них  уже  есть  многолетний  стаж, а  в  доме  весит  диплом  для  этого  большого  дела. Кроме  того, они  “учат”  своих  детей  всё  узнавать  и  быть  там, где  находится  “эпицентр”  какой-то  катастрофы. J А  их  офис  находится  перед  жилым  зданием, на  скамейках. Каждый  раз, когда  кто-то  подходит  к  подъезду, они  должны  обсудить  одежду, макияаж, причёску –  в  общем, внешность  этого  прохожего. Или  с  кем  она (он)  пришла (пришёл), в  какое  время  и  т.д. Они  как  агенты – всё  и  обо  всех  знают. Даже, я  уверена, что  у  них  специальные  записные  книжки  для  заметок. А  я  точно  знаю, что  их  сердца  разорвутся, если  в  чём-либо  останутся  несведующими. А  зачем? Неужто  у  них  нет  других  занятий? У  них  даже  соперничество. Ну  а  поздно  вечером  подводят  итоги  дня.                                                                                                                 Или, когда  все  на  улице  смотрят  на  тебя  так, как  будто  ты  сумашедшая. И  от  этих  взглядов  ты  сама  начинаешь  верить  в  это. Люди  заставляют  тебя  думать, что  ты  несовершенная, с  большими   недостатками. А  ведь  я  перестала  обращать  вниамания  на  них  и  на  общественное  мнение. Знаю, что  я  чужая  для  них, но  в  глубине  все  хотят  стать  необыкновенными. Все  они  “мешки  комплексов”. И  я  думаю, что  они  никогда  не  смогут  избавиться  от  этих  комплексов.                                                                                                                                   Тем  не  менее  думаю, что  мы  живём  в  “фамусовском  обществе”. И  на  свой  же  вопрос  Чацкий  из  “Горе  от  ума”  А.С. Грибоедова  “Где  же  лучше?”, отвечает– “Где  нас  нет”.                         

Я  считаю, что  это  чистая  правда  и  согласна  с  мнением  Чацкого.                                                           

О! Если  б  кто  в  людей  проник:

Что  хуже  в  них? Душа  или  язык?                                                                                                                                                                               
Чьё  это  сочиненье!                                                                                                                                                                           
Поверили  глупцы,другим  передают,                                                                                                                                                                     
Старухи  вмиг  тревогу  бьют-                                                                                                                                                                     
И  вот  общественное  мненье!                                                                                                                                                                               

                                

ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ

Ճշմարտություն… Պատրաստվեք, որովհետև  հիմա  բազմիցս հնչեցնելու  եմ  այս  բառը: Իսկ  ձեր  մտքով  անցել  է, որ  դուք  և  ճշմարտությունը  կարող  եք  ուս – ուսի  տալ  ու  սարեր  շուռ  տալ? J  Մտածում  եք. “Էդ  ոնց?” : Ասե’մ… Ես, օրինակ,  շաաատ  եմ  սիրում  ճշմարտությունը  ու,  երբ  ինչ-որ  մեկը  թակում  է  դուռս  և  թեկուզ  փոքրիկ  արկղով  նվիրում  է  ինձ  դրանից, ես  երբեք  չեմ  հրաժարվում, արկղը  բռի  ձևով  չեմ  տալիս  նվիրողին  ու  դուռը  փակում  նրա  դեմքին: Դե, բնականաբար, ես  էլ  եմ  սիրում  նմանատիպ  նվերներ  մատուցել, բայց  միայն  “արժանավորներին”:  =)  Ինձ  թվում  է  դրանից  ավելի  թանկարժեք  նվեր  չի  էլ  կարող  լինել:                                                                                                           Գլուխ  գովալ  չստացվի, բայց  ասեմ, որ  ես  ու  ճշմարտությունը  այս  16  տարվա  ընթացքում  դարձել  ենք  անբաժան  ընկերներ: Կցանկանաք  լսել, թե  ինչպես  մենք  երկուսով  կռվեցինք  ու  առանձնացանք  բակի  երեխաներից? Կասեմ!!!...                                                                                                                                     Մի  օր  ես,  ճշմարտությունը, կեղծիքն  ու  սուտը  խաղում  էինք, և  մեր  մեջ  վեճ  ծագեց  նրա  համար, որ  կեղծիքն  ու  սուտը  խոստացել  էին  թույլ  տալ  խաղալ  իրենց  խազալիքներով,  բայց  խաբեցին  ու  չտվեցին: L  Ճշմարտությունը  ամուր  բռնեց  իմ  ձեռքը  ու  այդ  օրվանից  հետո  մենք  դարձանք  անբաժանելի  ընկերներ:                                                                                      Իսկ  եթե  ավելի  լուրջ, ես  միշտ  էլ  կողմ  եմ  եղել  ճշմարտությանը… դառը  ճշմարտությանը, քանզի  այն  ավելի  ընդունելի  է  ինձ  համար, քան  քաղցր  սուտը: Հաճախ  ճշմարտությունը  այնքան  պարզ  է  լինում, որ  մարդիկ  դրան  չեն  հավատում: Նրանք  հակված  են  հավատալու  նրան, ինչ  իրենք  են  ցանկանում:                                                                                                                                 Ինչևէ, ասեմ, որ  ամեն  մի  սուտը  պետք  չէ  վերածել  ճշտի: Ինձ  համար  նման  ճշմարտությունը  գրոշի  արժեք  անգամ  չունի: Ու  միշտ  հիշեք, որ  եթե  ճշմարտությունը  ձեզ  հետ  է, ուրեմն  դուք  արդեն  երկուսով  եք!!!... J

ԱՊՐԵԼ` ԿՆՇԱՆԱԿԻ ՃԱՄՓՈՐԴԵԼ ԿՅԱՆՔՈՒՄ!!!

Երբևէ  մտածել  եք, թե  ինչու  է  մարդը  ծնվում, երբ  միևնույն  է  պետք  է  մահանա? Այսօր  գնացել  էի  գերեզմաններ` սիրելի  պապիկիս  ու  քեռուս: Նայում  եմ  շուրջս  ու  տեսնում  ճոխության  մեջ  խեղդվող  գերեզմաններ: Անգամ  կան  դամբարանների  նմանները, շիրմաքարերը  զարդարած (ինձ  համար)  ինչ-որ  ավելորդ  բաներով: Կամ  շիրմաքարի  նկարները…մեկը  մյուսից “փառքի  ձգտող”, “ինքնագոհ”: Ասես  ասում  է, թե  ոչինչ  չկա  իրեն  հաղթող, խեղճացնող: Բայց  չէ  որ  կյանքն  է  հաղթել  նրան, ճնշել  ու  խեղդել  իր  հատակում: Իսկ  միթե  այդ  ամենով  կվերադարձնես  կորցրած  մարդուն, միթե  այդ  “ճոխությունը”  պետք  է  ձգի  դեպի  իրեն բազմաթիվ  մարդկանց, ովքեր  միայն  դրա  համար  պիտի  հարգեն  մեռյալին? Դրանք  իմ  կարծիքով  սին  բաներ  են: Մեկ  է, ամենաանպարտելի  բանը  դա  մահն  է: Ու  ինչքան  էլ  փորձես  պայքարել  մահվան  դեմ, զուր  է:                                                                                                                                                               Հիմա  կասեք, թե  եղել  են  դեպքեր, որ  մարդը  հաղթել  է  մահին: Բայց  ես  դրան  մի  բացատրություն  կարող  եմ  տալ: Քանի  որ  ծովն  առանց  ալիք  չի  լինի`  պիտի  նավավարը  հմուտ  լինի: Այ  այդպիսի  դեպքերում, նման  “բախտավոր”  մարդիկ  ուղղակի  հմուտ  նավավարներ  են: Չէ  որ  կյանքի  սանդուղքը  լի  է  ծեղերով, և  առավել  ցավոտ  նրանք  մխվում  են,  երբ  դուք  սահում  ես  սանդուղքով  ցած: Իսկ  այդպիսի  մարդիկ  չեն  սահում  ցած:                                                                                                                                                                        Իրենց  կյանքի  ընթացքում  մարդիկ  շատ  գործեր  են  կատարում` և’  չար, և’  բարի, և’  մտածված, և’  անխոհեմ. Այդուհանդերձ  շարունակում  են  ապրել: Ինչպիսի  խոսքեր  է  ասել  Թոմաս  Վոլֆը!!!. “…Մարդը  ծնվում  է, որ  ապրի,  տառապի  ու  մեռնի, և  ինչ  էլ  բաժին  ընկնի  նրան  ճակատագրով, վախճանը  ողբերգական  է: Վերջին  հաշվով` դա  անվիճելի  է: Բայց  մեր  կյանքի  յուրաքանչյուր  ժամով  մենք  պարտավոր  ենք  հերքել  այդ  անվիճելին”: Մարդը  կարող  է  ապրել  երկաաար  տարիներ, սակայն  անիմաստ, պարզապես  օր  մթնեցնելու  համար` չկատարելով  հիշարժան  կամ  հանրօգուտ  գործ: Զուր  չեն  ասել, որ “ Եթե  նման  են  օրերդ  բոլոր, կնշանակի` ապրել  ես  մեկ  օր”: Դե  ուրեմն, եթե  տրված  է  այդ  կյանքը`ամենաթանկարժեք  բանը, որի  վրա  “դողում  ենք”, պետք  է  ապրել  տրված  ամեն  վայրկյանը, գնահատել,  քանզի  երջանիկ  կյանք  չի  լինում, լինում  են  միայն  երջանիկ  օրեր:                                                                                                                                                                     Սակայն  հնարավոր  է, որ  մարդ  ապրի, այօ’, իրոք  ապրի  20,30  կամ  40  տարի` յուրաքանչյուր  օրվա  իր  կյանքը  լիարժեք  ապրելով: Ըստ  իս, ճիշտ  է  ասված, որ  չպետք  է  ապրել  ուտելու  համար, այլ  ուտել`  ապրելու  համար: Այստեղ  շատ  տեղին  են  հնչում  մեծն  Սևակի  խոսքերը. “Ապրել, ապրել, այնպես  ապրել, որ  սուրբ  հողը  երբեք  չզգա  քո  ավելորդ  ծանրությունը: Որ  դու  ինքդ  էլ  երբեք  չզգաս  քո  սեփական  մանրությունը…”:                 Ասելիքս  կայանում  է  նրանում, որ  յուրաքանչյուր  օր  պետք  է  ապրես, հիշարժան  դարձնես  այն` քեզ  և  շրջապատիդ  համար, որպեսզի  հետո  չզղջաս  կատարած  ու  չկատարած  արարքներիդ  համար, այլ  ճակատդ  բաց  ու  հպարտ  շրջես: Ու  երբեք  չհիշես,  որ  կյանքի  կողքին  շնչում  է  նաև  մահը:  =)