ԵՍ ՎԵՐՋԱՊԵՍ ՆԱ ԵՄ, ՈՎ ՈՒԶՈՒՄ ԷԻ ԼԻՆԵԼ

Միշտ  գրելու  ցանկությունը  ինձ  մոտ  առաջանում  է  ինչ-որ  հաճելի  երգ  լսելուց  հետո: Ու  ես  ձեռք  եմ  բերել  մի  տարօրինակ  սովորություն` գրկում  եմ  սենյակումս  եղած  մթությունը  ու  սկսում  բացել  խոհերիս  կծիկը  այն  չնչին  լույսի  տակ, որ  նուրբ  երանգներով  թափանցում  է  իմ  “մտածմունքների  խորշը”: Իսկ  երգը, որ  եղավ  այս  անգամվա  ներշնչանքիս  աղբյուրը http://www.youtube.com/watch?v=ZGoWtY_h4xo  էր, որը  լսելիս  ես  ուղղակի  սավառնում  եմ  երկնքում: Բառերը  այնքան  էլ  կապ  չունեն  գրառմանս  հետ, պարզապես  ես  փորձել  եմ  ինչ-որ  ձևով  համադրել  այդ  երկուսը: Սա  որպես  նախաբան: Ինչևէ, երկար-բարակ  չխոսեմ  ու  անցնեմ  բուն  ասելիքիս  J

Քիչ է պատահում, որ ինքըս ինձնից
Փոքր-ինչ գոհ լինեմ:
Դժգոհ եմ հաճախ,
ՈՒրեմըն՝ մարդ եմ ու դեռ ապրում եմ:
Բայց ես սիրում եմ ինքըս ինձ սիրել:
Իսկ սիրում եմ ինձ, երբ սիրում են ինձ:
Ես ինձ այդ պահին այնպես եմ ժպտում,
ինչպես ժպտում են ա՛յն կոր գերանին,
Որ գետի վրա դարձել է կամուրջ,
Եվ ա՛յն մանուկին, որ ոտաբոբիկ
Մտել է ար;ուն և - թա՜ց վարտիկով -
Կավ է դուրս հանում,
Որ նավակ շինի:   Պ.Սևակ

Սիրում  եմ  Սևակի  այս  խոսքերը, քանզի  ինձ  գտա  այսօր  դրանց  մեջ:Ես  այս  ամենը  չէի  զգացել  ու  հասկացել  առ  այսօր: Անգամ  չեմ  էլ  մտածել, նկատել, թե  ինչքան  եմ  փոխվել: Ես  սկսել  եմ  ինձ  սիրել: Սիրել, և  այն  էլ  չափից  շատ: Զգացի, որ  սկսել  եմ  ինքս  ինձ  գնահատել: Ու  չեմ  ամաչում  այս  խոսքերը  ասել, բնավ!!! Ուրեմն  ինչքան  եմ  ես  փոխվել: Ես  ներել  եմ  ինձ  անցյալի  բոլոր  վախերի, կասկածների, անհամարձակությունների  ու  սխալների  համար: Չեմ  էլ  նկատել, թե  ինչպես  եմ  ռետինով  ջնջել  այդ  ամենը: Ես  հակացել  եմ, որ  այլևս  չեմ  ապրում  անցյալով, չէ, փակված  է  այդ  դուռը  վաղուց: Բոլորովին  չեմ  ուզում  վերադառնալ  իմ  անցյալ  ու  փոխել  շատ  բաներ, ինչպես  շատերը, քանզի  չեմ  փոշմանում  ոչնչի  համար, փոխելու  բան  չկա:                                      Ինձ  ուրիշի  կարծիքը  բնավ  չի  հետաքրքրում, բայց  թույլ  եմ  տալիս  մարդկանց  մտածել  իմ  մասին  այն, ինչ  ուզում  են:                                                                                                                       Ես  սկսել  եմ  վստահել  կյանքին  ու  թույլ  եմ  տալիս  նրան  հոգ  տանել  իմ  մասին: Չեմ  վախենում  նրանից  ու  քայլում  եմ  հենց  այդ  դժվարին  ճանապարհով: Խաղալով  եմ  անցնում  բոլոր  փորձությունների  միջով: Ու  ես  արդարացնում  եմ  իմ  բոլոր  մտքերն  ու  արարքները:                                                                                                                                                                                                                                                                             Այ’ո, ես  գոհ  եմ  ինձանից: Չգիտեմ, թե  ինչպես  կընդունեք  իմ  այս  համարձակությունն  ու  խոսքերը, բայց  քննադատությունները  ինձ  հակառակը  չեն  ապացուցի: Ես  այս  ամենը  կամփոփեմ  մի  բառի  մեջ` ԻՆՔՆԱՎՍՏԱՀՈՒԹՅՈՒՆ: Վաղուց  էի  որոնում  այն…  Վերջապես  գտա  ու  ամուր  բռնեցի: Այսօր  տոնում  եմ  այս  ամենը, շնորհավորում  ինքս  ինձ, որ  կյանքի  ևս  մեկ  աստիճան  եմ  բարձրացել  ու  շատ  բան  հասկացել: