ԵՐԵՎԻ

Երգերի հետ մտքեր,մտքերի հետ հազար ու մի <<երևի>>-ներ...
Աչքերը բացել ու օրը սկսել <<երևի>>-ով դժվար է, գիտե՞ս:Երևի չգիտես...
Երևի վախենում ես բարձրացնել աչքերդ ու նայել ներս:Երևի վախենում ես,որ ես կմտնեմ ներս... Երևի նայեմ քեզ...
Երևի գիշերվա մթում խարխափում ես,բայց լավ տեսնում ու լռում,սպանում...Երևի տեսնեմ քեզ...
Երևի ձայնդ ցածրացնում ես,դողում,լռում,հառաչում, դառը ժպտում...Երևի լսեմ քեզ, լռեմ քեզ հետ ու ժպտամ քեզ...
Երևի կողքիս մրսում ես հաճախ ու տաքանում, ցուրտը չես զգում,բայց հետո մրսում, տաքությունից շատ չես նեղվում....Երևի մրսելը սիրեմ քո հետ ես...
Երևի կաս, երևի կգաս, երևի կնայես ու երևի աչքերիս մեջ...երևի աչքերդ էլ սիրեմ քեզ պես...
Չէ,երևի չէ,այլ հաստատ, աչքերդ էին,որ առաջինը ջնջեցին այդ <<երևի>>-ն, որովհետև սիրեցի ես աչքերը քո,երբ սառույցի հետևում նկատեցի երկու տխուր գունդ...երևի սիրեցի <<տխուրներդ>> անթափանց...
<<Երևի>>-ի այս շարանը գիշերում այս վերջ չունենա երևի... շարունակեմ երևի...
Երևի ձեռքս կզգաս,երևի մի օր կվերցնես ու ծանր մի հետք կթողնես...երևի ձեռքս մեկնեմ...
Երևի հիշում ես ինձ, երևի դու զգում ես ինձ, երևի կզգաս նորիս... երևի հետ գամ հեռվից...
Երևի մոտ գաս նորից, չենք հեռվացել իրարից, խոսքերից զատ զգաս երևի,որ... չենք ապրի առանց իրար,երևի...
Երևի թե կկարդաս, քնքուշ, տխուր կժպտաս, երևի դու կարթնանաս... այդ ժամ միայն երևի կսիրեմ քե'զ, միակիս...
Երանի թե մեր կյանքում օրը լիներ առանց դաժան կասկածի ու այդ անտեր <<երևի>>-ի...

ԴՈՒ` ԵՐեՔ ՏԱՌ

Դու երեք տառ ես,հա',ընդամենը երեք տառ ու մի երկար պատմություն:
Դ
Դեպի ինձ ԴՈւ քայլ-քայլ եկար, հայտնվեցիր շատ արագ ու կարծում եմ` կմնաս:Դռան արանքում մի' կանգիր,ես լավ գիտեմ. <<դու>>-ն հո ԴՈՒ ես:Դեռ երկար կզարմացնի ԴՈՒ-դ:Դա ուզում է իմ  ԴՈՒ-ն քաղցած :Դառնում ես ԴՈՒ նորից ինձ մոտ.ԵՍ եմ,ԴՈՒ ես,ՄԵՆՔ վախկոտ:Դրդում եմ քեզ հեռանալ,բայց դու մնում ես,ի'մ ԴՈՒ մոռացկոտ...
Ո
Ո՞ր գիշերներից ես գալիս,ԴՈ'Ւ,ո՞ր երկինքներն ես գրկում,ԴՈ'Ւ,ո՞ր երգերն ես հորինում,ԴՈ'Ւ,ո՞ր տողերն են քոնը,ԴՈ'Ւ:Որքա՞ն պիտի ճախրես դրսում:Որ մի դուռը բացես դու,քեզ կգրկենք ԵՍ ու քո ԴՈՒ-ն: Որքա՞ն սպասեմ.կուզեմ անցնես իմ ԴՈՒ-ին,որ հասցնի ԴՈՒ-դ հասկանա,թե այս օրերում ի՞նչ լավ բան կա:Որքան գիտեմ, դա կարող եմ ես հասկացնել:Դե,շուտ անցի'ր ԴՈՒ-ի...
Ւ
Վատ չես սկսում լավի սկիզբը,վարարում ես անընդհատ:Վաղուց հոգիդ քնած էր,վախենում եմ չարթնանա:Վարակում ես տխրությամբ,վարակում ես սիրով քո,ԴՈ'Ւ:Վա~յ,թե նորից արթնանա,վեհությունը քո հոգու,վար կընկնեմ մի խոսքից,թե ինձ հրես վերևից:Վիճակված է քեզ տանել,ԴՈ'Ւ,երեք տառ,իմ ընկեր...

ՍՊԻՏԱԿ ԽԱՂԵՐ

Ձեռքդ տո'ւր,լսո՞ւմ ես...
Ամեն սպիտակ առավոտ իմ սենյակում այս խոսքերն եմ լսում:Այդ նույն վայրկյանին ուզում եմ ձեռքերս հագցնեմ տաք շորերով ու իջնեմ բակ,սպիտակեմ: Ախր ձեռքերս մինչև հիմա կարծում են,թե տաք շորերից զատ կա մի այլ տաք բան.քո կրակոտ շունչը: Ամեն սպիտակի հետ ձեռքերս քաշում են ինձ ներքև,խաղի,այն էլ ի~նչ խաղ:
Խոստովանում եմ,ինքս էլ էի սիրում այդ շունչ տվող խաղերը:Հազվադեպ էին լինում,բայց կյանք էին տալիս այդ սպիտակ խաղերը: Երբ չէի վախենում որսալ ամեն մի սառը փաթիլ,որովհետև ձեռքերս վառվում էին քո տաք շնչի սպասումով: Իսկ դու դեմքս էիր սպիտակեցնում, որ հետո տաքացնես, բայց ես ձեռքերս էի առաջ քաշում:Առնում էիր դրանք մեծ ափերիդ մեջ ու փչում այնքա~ն դանդաղ,այնքա~ն հանդարտ:Ես էի անհամբեր,իսկ դու վայելում էի ամեն մի վայրկյանը ձեռքիս ամեն մի անկյունում: Որքա~ն էր քաղցրանում այդ ցավը, ինչպե~ս էին մեր շուրջը հալչում սպիտակները...
Գիտե՞ս, վաղուց է` չեմ խաղացել այդ սպիտակ խաղերից:Մի անգամ փորձեցի.ձեռքերս շատ տաք շորերի մեջ էին,բայց երբ վերջին սպիտակ գնդակը նետեցի <<մեկի>> ուղղությամբ, ձեռքերս սկսեցին նվալ: Սկսեցի փնթփնթալ փոքրիկի պես, ինչպես հատուկ կանեի քեզ մոտ: Բայց բողոքիս պատասխան չեղավ, շունչ չստացա և ոչ մի <<մեկից>> : Ընդամենը բառեր, դատարկ բառեր. ցրտահարվել են: Շուրջս անշնչացել էր ամեն ինչ...
Հիմա հասկանո՞ւմ ես` ինչու չեմ խաղում: Ես հասկացա,որ ամեն <<մեկը>> քո նման ՄԵԿ չէ, ամեն շունչ այնքան չի տաքանում իմ ձեռքերի վրա: Վերջին սպիտակ խաղից ձեռքերիս վրա հետքեր մնացին:Վախենում եմ. գուցե տեսնես ու կարծես, թե դավաճանել ենք քեզ ձեռքերս ու ես: Այս է պատճառը,որ շունչդ զգալ չեմ ուզում: Կարող ես ուրիշի ձեռքերը փրկել սառը սպիտակից:Իսկ ես էլ երբեք սպիտակ խաղեր չեմ խաղա. սպիտակը շատ մաքուր է,շունչդ ուրիշի շնչով փոխելու համար: Թող տգեղ, բայց մաքուր լինեն ձեռքերս խաղերում այս սպիտակ:

ԱՄՈՒՐ ՊԱՐԱՆՈՎ

Տո'ւր ինձ ձեռքդ, ու ես կձգեմ այն ներքև: Մի՞թե ուզածդ փրկություն չէր: Հիմա եմ պատրաստ, հիմա ես խորտակվում, հիմա ենք հասնում...
Պարան կվերցնեմ, չէ', երեքը, որ հյուսեմ դրանք այնքան պինդ կապերով, ինչքան որ կուզեիր մեր ձեռքերը հյուսված մնային մի ողջ հավերժություն: Ընտրելիս պիտի ուշադիր լինեմ, որ ամուր պարաններ ընկնեն ձեռքիս տակ, որ նման լինեն քո պիրկ նյարդերին, ձեռքերին, մատներին: Դրանցով էիր դիմանում, գրկում ու սիրում...
Հիմա արդեն ուժ հավաքած քեզ պիտի ներքև քաշեմ, ձգեմ գետնին: Չկարծես, թե սա անդունդ է. մութ է, հա', բայց լամպը ամուր պտտելուց հետո է լույս տալիս: Իսկ ես ուզում եմ, որ իմ եռահյուս պինդ պարանով պտտվես վերևներում ու լույսը աչքերումդ իջնես իմ խորությունները: Հիմա է, որ կարող եմ...
Ես չկարողացա հասնել քո բարձրները, վայրէջքը շատ էր ցավոտ: Իսկ դու դեմքի նույն գծերով վերևներում գծել ես քո ուղիղները, շեղվելիս էլ վիժել ես իմ խորքերը, ու առանց ավելորդ վախի նորից ու նորից բարձրացել... գծել:
Ե՞ս էի վախկոտ, թե դու մնացիր առանց ուժ, առանց իմ հյուսած գոնե մի բարակ, թեկուզ մազի չափ բարակ պարանի: Բայց ես միշտ էլ սիրուն եմ հյուսել: Դե եթե ուժն ես սիրում, կհավաքեմ բոլոր պարանները ու մի հաստը կհյուսեմ: Թող տգեղ լինի, կարևորը գիտեմ, որ այս անգամ կբռնես այն քո ուժեղ ձեռքով ու կձգվես ներքև, ինձ մոտ:
Դե', բռնի'ր պարանս, որ քաշեմ քեզ իմ խորքերը, ես ինքս եմ ցույց տալու քեզ դրանք: Բայց նույն պարանով էլ ամուր կապելու եմ, որ օդապարիկի պես չձգտես քո վերևները: Դա չէ քոնը,ՔՈՆԸ խորքերն են ԻՄ...

ՍԱՌԸ ՍԱՌՆՈՒԹՅՈՒՆ

Այսօր քամին եկավ: Ամառը սառեց: Տեսնես մարդիկ էլ են սառելու: Բայց սառնությունը հաճախ օգնում է. ինչի՞ն: Ասեմ. երբ սառն են բոլորի աչքերը, երբ սառն են աչքերից ծնված հայացքները, երբ սառն է մի սովորական բարևը, սառն է առավոտն ու գիշերը, դու ինքդ ուզում ես ամբողջությամբ սառել, քարացնել բոլոր օրգաններդ, հատկապես մեկը` ուղեղը: Այ սառը ուղեղը լավ բան է: Դրանով դու չես դատում, չես մտածում, եզրահագման չես գալիս, չես որոշում: Դրանով դու քեզ զգում ես հասկացող մեկը: Այդ պահին հասկանում ես, որ հասկացել ես միայն այդ սառը քամուն, փոթորիկին. քիչ չեն կյանքի սառը քամիները: Դրանից սիրտդ ավելի շուտ է հովանում, որովհետև քեզ թվում է, թե ծնվել ես քամուն փաթաթված, սառը սավանում փաթաթված, սառը ձեռքերում առաջին գիշերն անցկացրած: Ու այդ պահին ուղեղդ այնքան է սառում, որ անգամ մտածում ես վախճանդ էլ է նույնչափ սառը լինելու. սառը արկղ, սառը ծաղիկներ ու արցունքներ: Ափսոս այդ արցունքները աշխարհից այն կողմ սառած սիրտդ չեն տաքացնի: Ու նման շատ սառը մտքեր, մինչև որ քամին պոչը չքաշի ու չտաքանա: Իսկ դու մնացած սառնությունն ուղեղումդ ես պահում, որ մի տոթ օր հանես ու ցույց տաս բոլորին: Գուցե շատերը, չէ', բոլորն են սառում, բայց ոչ բոլորն են կարողանում հալչել ու չմնալ նույն ջերմաստիճանում:
Հաճախ պետք է փոխել այն, որ եղանակին դիմանաս, ծնվես տաք ձեռքերում, մեռնես սառը արկղում, բայց ջերմանաս նույն սառնության կաթիլներից:
Հետո քամին գնաց` թողնելով սառը ճանապարհ...

ДРЕСС-КОД ПО ГОРЕ

Костюм принесли из химчистки, а почему оттуда?-денег не хватило купить новый.Такого цвета черного еще не видал. Белоснежная рубашка, черные туфли. Все как на жизненной полосе: черное-белое-черное-белое... Но кажется, тут нет никакой закономерности.Он сам изменяет правила. Тут и галстук есть, а какого цвета!!! Темно-серого, серый,но все же темный...темным-темно.
Такая темнота воцарилась и в глазах его. Как-то становится страшно, посмотрев туда, в две ямы потемневших, заблудившихся, затерявшихся глаз. А ведь было время, когда и они нашли себя.Он остался ни с чем... и без денег.Он все отдал за ЖИЗНЬ. Что-то ему не по себе.К чему ему искупленная жизнь,чужая жизнь.Ведь даже четырехлетний ребенок увидит,что тело его плачет.От влолос капает слеза, порой это учащается, а потом затихает. Первый раз такое видят: слезы льются из волос,не из глаз. А глаза сами потерялись, горевать неохота. Он один проходит через всю эту драму. Но губы его не умерли,он чувствует их. Но ТО,к чему они прикасаются, уже не чувствует ничего, даже его губы. А вдруг они еще проснутся... безумие. Охлажденные не теплеют,никогда. Согрей одеялом, пухом, у огня, в аду, хоть своей душой- они остаются холодными к твоим прикосновенным мольбам.
Понимаю,больно ему.Интересно, чувствует ли это он сам, ведь он нуждается в помощи, ему самому нужно согреться. Вот если б было чем согреть, полюбить.
Думаю, он найдет того, кто согреет ег душу.Ведь не зря Бох велел Ною в ковчег собрать всех животных по парочке. В этом большом мире и для него найдется пара.Думаете жестокое сравнение? Я так не думаю,ведь жизнь этих животных была самой красивой из всех: у них была возможность начать все с начала. А начало для него будет спасением,оно вытащит его из горя и из черно-белого оставит только белизну.
Конец чего-то черного-это всегда начало чего-то белого, а начало никогда не опоздает, нужно лишь сменить дресс-код по горе на... СЧАСТЬЕ!!!

ԼԱՎ Է, ԵՐԲ...

Երբ բացում ես աչքերս ու տեսնում արևի ոչ առաջին, բայց նույնպես պայծառ շողերը... դա լավ է:
Երբ ամռան շոգ օրերից մեկի առավոտը սկսվում է անձրևով... դա լավ է:
Երբ առաջին դեմքը, որ տեսնում ես,  ժպտախառն է... դա լավ է:
Երբ խանութում առօրյա վեճեր ես լսում... դա էլ լավ է:
Երբ ծնողներիդ ես դիմավորում... դա լավ է:
Երբ չես թողնում ուղեղդ տխրի... դա լավ է:
Երբ ատում ես ու ներում... դա լավ է:
Երբ կարոտում ես ու զսպում... դա լավ է:
Երբ համբերում ես, հանդուրժում... դա էլ լավ է:
Երբ ինչ-որ տեղ մեկը հոգնած սրտի ուզածն է լսում. դու ժպտում ես... դա լավ է:
Երբ գիշերվա կեսին փողոցում հայհոյում են. դու քնում ես... դա լավ է:
Երբ ցանկություններդ հետին պլան ես ձգում... դա ինչ-որ տեղ լավ է:
Երբ գիտես`  ում շնորհակալ լինես... դա լավ է:
Երբ կիրակի օրերին չես մոռանում ճիշտ ճանապարհդ... դա շատ լավ է:
Երբ գիտես, թե ով է քո փրկիչը... դա ավելի լավ է:
Երբ գիտես, թե ում հետ պիտի մենախոսես ու խնայում ես... դա լավ է:
Երբ գիտես գնահատել, ապրե'ս... դա լավ է:
Երբ շնորհակալ ես,որ անձրևը դադարեց ու օրն ավարտվեց... դա լավ է:
Երբ շնորհակալ ես, որ օրը փոխվեց ու դու կաս օրվա մեջ... դա էլ լավ է:
Երբ շնորհակալ ես, որ շնչեցիր... այ դա ամենալավն է: 

Ի ՄԻՋԻ ԱՅԼՈՑ

                                  

3օր լիալուսին... Չէ', դա շատ է երկար: Գիտեմ, շատերի դեմքն է այդպես կլոր ու այդչափ դեղին: Ի~նչ լավ է, որ դու այդքան կլոր չես: Դու բարակ ես ու տափակ, ոչ մի լուսնի հետ չեմ շփոթի դեմքդ, լուսավոր ժպիտդ: Է~հ, լուսինն ի՞նչ գիտե` լույսի կարոտն ինչ բան է: Թող թափառի երկինքներում, մութ հեռուներում: 

Նայում եմ, շուտով մեկ է լույսը կմարի, դեմքը կլորիկ կկորի գորշ պատկերների հետևում, մի քանի վայրկյան ու նրա գոյությունը իմ պատուհանի առաջ կհայտարարեմ վերջացած սևերի մեջ: Իսկ այդ ո՞վ չի վերջացել սևերի մեջ. օրինաչափություն: Հնդիկացիները՞. բացառություն:

Ինչի՞ս է պետք դեղին լույսը, երբ կա քոնը, քո կարմրանարնջագույնը: Եվ դրա համար էի քեզ համար նարինջ ու խնձոր գնում: Իմ կարմրանարնջագույնը... (^_^) 

Չեմ ուզում երբևէ բացառություն, հնդկացու պես բացառություն դառնաս ինձ համար, ոչ էլ օրինաչափություն: Մեր դեպքում ես եմ հնդկացին: :-) Կուզե՞ս, դու էլ սևեր հագած էլեգանդ կարմիր լուսին: Տեսնո՞ւմ ես` ինչքան անօրինաչափ են բառերս: Երևի այս տաք երգից ու տաք եղանակից է: Հեռուներից անգամ տաքացնում, վառում ես, իմ կարմրանարնջագույն (^_^) Նույն տաքությամբ ու նույն տաքության մեջ բառերը այս տպվում են էկրանին. ես չեմ, մատներս... Դե լա'վ, իմ կարմրանարնջագույն, մի' կարմրիր, ես եմ, ես: 

Տեսնես կգա՞ օրը, երբ կտաքացնես ոչ հեռուներից, այլ այնքան մոտիկից, որ մատներս վառեմ ու չկարողանամ նման ի միջի այլոց տողեր գրել: Չեմ ուզում, որ դու էլ կորես <<գորշ>>-երի հետևում: Մնա' հեռուներում ու տաքացրո'ւ միայն ինձ, իմ լուսավոր, իմ տափակ ու կարմրանարնջագույն, ԻՄ կարմրանարնջագույնը... (^_^) 

                            

         

ՉՈՒՇԱՑՈՂ ԲՈՒՄԵՐԱՆԳ

Այսօր ողջ օրը մտքեր էին պտտվում գլխումս,մտքեր...
Ու հիմա վերջապես հասա դրանց:Դե,լսի'ր ուշադիր:
Դու ինձ ստիպեցիր մեջքի հետևում զգալ քո ներկայությունը, մեջքի հետևից լսել ձայնդ, մեջքի հետևում տեսնել քեզ, մեջքի հետևում հասկանալ քեզ: Այդ ի՞նչ ես անում, հը՞ն, խեղդվում ես ու քեզ հետ փորձում տանել ինձ ու սպասումներս:
Դու ինձ սովորեցրիր ատել քեզ, ատել քո գոյությունը, քո հայացքը, քո կեցվածքը, քո հոգին, քո էությունը... առհասարակ սովորեցրիր ԱՏԵԼ...
Ես ատում եմ քո հպարտ էությունը, որ այլևս անէացած է ինձ համար: Դու անգո ես, չեղած մի բան իմ կյանքում: Ափսոս` ուրվականի պես շրջում ես կյանքիս սարդոստայններով:
Քեզ հետ ընտելացա, ըտելացա նրան, որ չպիտի նայեմ աչքերիդ, չպիտի տեսնեմ կառուցվածքդ, նայվածքդ, չպիտի հետևեմ հայացքիդ, ՉՊԻՏԻ...
Քեզ  հետ հասկացա, որ պետք է մատնել, աչքերով մատնել, պետք է հրել, խոսքերով գցել: Կյանքը բումերանգ է, իզուր չէ ասված: Դու էլ ինձ հետ դա կհասկանաս:
Գիտե՞ս, այս խոսքերը արբած եմ գրում, հա', արբած: Որովհետև չլիներ այդ մի քանի, չէ' 10, կում ոգելիցը, ես այս տողերը չէի գրի: 10 կում քո 10 անտարբեր նայվածքի դեմ: 10 կում ու տասն և ավել տող ցույց տալու համար մեր <<փոխադարձ ատելությունը>>:
Դու ինձ փորձեցիր մորթել, բայց կապերս արձակված էին: Միշտ էլ այդքան աչալուրջ, բայց միևնույն ժամանակ անուշադիր ես եղել: Ես փախա: Ձևականություններով զոհասեղան չեն լցնում, միամի'տս:
Մեջքիս հետևից, բայց ամեն բան ՏԵՍՆՈՒՄ եմ դեմ-դիմացից: Դավադիր ես ինքդ քո նկատմամբ, սուտ դավադիր ես ձևանում նաև իմ նկատմամբ: Լինում ես շուրջս, որ րոպե ավել զգաս ներկայությունս: Ես քեզ չեմ զրկում այդ հաճույքից: Դե մնա' ու դանդաղ, շատ դանդաղ թունավորվի'ր իմ օդից:
Քո կողքին սովորեցի կողքերս թույնել...
Մի վերջին բարություն իմ կողմից. վերջին խոսքերդ կթողնե'ս աչքերիս, որ կարդամ ու հրճվեմ: Գիտեմ, հպարտությանդ բաժակը շուտով ճայթելու է ու իմ թունոտ օդից դանդաղ, տրագիկ, բայց քո գեղեցիկ ձևով շունչդ փչելու  ես:
Հ.գ Քեզանից առաջ ընկա, արագությունդ շատ դանդաղ էր...

ՄԱՆԴԱՐԻՆՆԵՐ ՈՒ ԺՊԻՏՆԵՐ

Դու սիրում էիր մանդարիններ, այնքան շատ էիր սիրում, որ չեմ էլ հիշում, թե ինչքան: Ահա~, բռնվեցինք. ժամանակն ու տարածությունն իրոք իրենց սև գործն անում են: Ինչևէ, ես հիշում եմ այն, ինչ ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ...
Ձմռանը հատկապես ախորժակդ գազազում էր, սիրտդ մադարին էր ուզում, և որովհետև ձմռանը հատկապես մանդարինները Հայաստանում մի ուրիշ թափով ու համով են <<աճում>>, դու գրեթե ամեն առավոտ վազում էիր շուկա` մանդարին <<քաղելու>>: Ձմռանը մենք անընդհատ խոսում էնք մանդարիններից, դու պատմում էիր ինձ դրանց  օգտակար լինելու մասին` սկսած կեղևից, վերջացրած սպիտակ <<մազմզուկներից>>: Իսկ ես երբեք չէի հոգնում քեզ լսելուց, անգամ այդ պահին անհեթեթություն թվացող ճառերդ մանդարինների մասին չէին ձանձրացնում, որովհետև նույն կլանվածությամբ ու հետաքրքրությամբ դու էիր լսում իմ անհեթեթությունները, որոնք ավելի շատ էին ու տարվա բոլոր եղանակներին, չէ', կներես, բացի գարունից, գարուն չտեսանք միասին...
Հիշում եմ, մի անգամ սև արկղի մեջ դրեցի մի մանդարին ու ուղարկեցի քո բնակարան: Դու հարցրիր` ինչու էի հենց սև արկղ ընտրել: Պարզեցիր, որ սևի մեջ նարնջագույնն ավելի գրավիչ է, (ևս մի հատկություն մանդարինի համար) ու միանգամից կուլ տվեցիր մանդարինը: Բայց ես հարցրել էի, թե այդ մի մանդարինը քանի մասի կբաժանեիր և ում հետ կկիսեիր, բայց դու նամակս չհասցրիր կարդալ ու կուլ տվեցիր, այնինչ մեկ հատիկ մանդարինը խորհուրդ ուներ: Բայց այդ օրը հատկապես դու ինձ շնորհակալ էիր: Հաճախ քեզ մտքում որկրամոլ խոզուկ էի կոչում, բայց երբեք չէի ասում մտքերիս մասին: Մենք ֆիլմ էնք դիտում, մանդարին ուտում, ճիշտ է ուտում էիր միայն դու, բայց անգամ ֆիլմի ժամանակ այնքան պատկերավոր, որ ճպճպոցը հասնում էր ինձ` էկրանից այս կողմ: Դրա համար միասին դիտած և ոչ մի ֆիլմի բովանդակություն չի մնացել հիշողությանս մեջ:
Մի անգամ սրտաձև մանդարին էիր գտել, նկարեցիր, ցույց տվեցիր, բայց չուղարկեցիր... ագահ էիր...
Իսկ ես վախենում էի, վախենում էի, որ մի օր կիմանաս գաղտնիքս, սարսափելի գաղտնիքս, որ ես մանդարին չեմ ուտում, ոչ թե չեմ սիրում, այլ չեմ ուտում: Համոզված էի, որ քեզ պատճառը շատ քիչ կհետաքրքրեր, և դու նույնպես չէիր ուտի մանդարին, իսկ ես քեզ չէի կարող զրկել աշխարհում ամենասիրածդ բանից:
Տարօինակ բան. ես խանդում էի մանդարիններին, հատկապես ձմռանը, երբ նրաք առավել քան երբևէ հրապուրիչ են լինում: Դու իմ խանդն էիր համարում հիմարություն, ես` քո մանդարինները:
Ու երբեք, երբեք չկիսեցիր ինձ հետ գոնե մի դիլիմ մադարին: Ձմեռն անցում էր, դու տխրում էիր, որովհետև հյութեղ մանդարիններ էլ չէիր գտնելու:Ես քեզ հասկանում էի ու փորձում մխիթարել: Սփոփանքս ծիծաղ էր...
Գարնան սկիզբն էր, ես փշրեցի էկրանը. իմացել էի, որ շուկայում հազիվ մի հյութեղ մանդարին էիր <<քաղել>>, դա չէր պատճառը իմ ցնցման: Ես իմացել էի, որ դու այն կիսել ես մի ավելի հմայիչ աղջկա հետ, ուրեմն ինչքա~ն էիր հրապուրվել, սիրում էիր....
Ինձ հետ կիսեցիր միայն իմ ժպիտը, այո', իմը, որովհետև քոնը երբեք չտեսա, ու այդ օրվանից ոչ թէ դու այլևս մանդարին չկերար, այլ ես չժպտացի: Այն մեկ հատիկ մանդարինի պատասխանս ստացա:
Վախս իզուր էր...

ՎԱՃԱՌՎՈՒՄ Է ՀՈՒՇԵՐԻ ԱՌԱՆՁՆԱՏՈՒՆ

Հուշերիս տունը...Որքա~ն վաղուց չէի բացել դուռդ: Վախից,հուզմունքից,ցավից,զզվանքից,ափսոսանքից,հրճվանքից...
Միշտ կարծել եմ, որ իմ աշխարհում` կյանքիս մայրաքաղաքում,  սեփականություն ունեմ.հուշերիս տունը:
Ուրեմն ես սեփականատեր եմ, գուցե սեփականությունը կորցրած...բայց չէ',հուշերիս բանտել եմ այնտեղ:
Ձեռքս դրեցի դռան կողպեքին,այնքան սառն էր ու անտարբեր.տիրոջը չճանաչեց: Իսկ ո՞ւր մնաց ուրախություններիս ջերմությունը: Մտածեցի ավելի լավ է միանգամից բանալին գործի դնեմ: Իսկ ո՞ւր է մետաղի այդ կտորը,գրպանո՞ւմ:Ո'չ... ուղեղիս մի անկյունում այն քնած է, ասես հավերժի քնով,բայց երբ արթնացնեմ, մետաղը կդառնա դոնդող` երերուն,հուզվող,հուշերի քամուց տատանվող դոնդող:Ու քանի դեռ բանալին քնաթաթախ էր,բացեցի դուռը,հուշերիս տան դուռը:Եվ ի~նչ պատկեր... սարսուռ,կսկիծ,ցավ,կարեկցանք,հուզմունք,թախիծ: Այս ի~նչ օրն են ընկել հուշերս:Ու նրանցից ոչ մեկը գիրկս չընկավ, ինչպես առաջներում էր, սիրտս չշարժեց այնչափ,որքան որ ծարավել էր այն:
Հուշերիս տան 70 մ2-ում օդը ծանրացած էր, խոնավ,հին օրերից խոնավացած: Հուշերս քաղցած էին,պատրաստ հարձակվելու զոհի վրա,բայց այնքան թուլացած,նվաղած,մերկացած: Տան ամեն մի մ2-ին ուներ իր տերն ու տիրականը:Բայց երբ աչքերով վազվզում էի տան անկյուններով, փնտրում <<ժպիտ>> հուշերս,նրանց չգտա:Այնքան անուշադիր եմ եղել,որ երես եմ տվել միայն <<ցավ>> հուշերիս,իսկ սրանք էլ պատին են սեղմել <<ջերմ>> հուշերիս,անգամ պատնեշ դրել: Հուշերիս վերադաստիարակել,վերադասավորել է պետք:
Մի հուշ ունեի,որին շատ էի սիրում,տաքացնում գրկումս,այդ գրկախառնությունից աչքերս էին լցվում, միտքս էր լցվում հազար ու մի տառով, բառով,ժպիտով,հայացքով,շնչով...հազար ու ՄԻ... Ու երբ տեսա այդ հուշիս գետնին ընկած,սատկած, տարօրինակ ափսոսանք զգացի:Խղճացի թե ինձ,թե հուշիս...
Չէ',հուշերիս այս տունը շատ է փոշոտ ու կեղտոտ,մռայլության գարշահոտը փակում է շնչուղիներս: Ավելի լավ է վաճառեմ այս դառնադեմ առանձնատունը ու մի նոր դղյակ կառուցեմ, ուր կտեղավորեմ բոլոր հուշերս, ուր նրանցից ոչ մեկը զոհ չի  դառնա ու պատի տակ դիակ չի  բուրի:
ՎԱՃԱՌՎՈՒՄ Է 70 մ2 - ՈՑ ՀՈՒՇԵՐԻ ԱՌԱՆՁՆԱՏՈՒՆ...
Հ.գ Վաճառում եմ առանց ներսի հնացած հուշերի: 

БОЛЬНАЯ ПТИЧКА

Сижу  я  на  асфальте  посреди  лётного  поля  большого  аэродрома. Около  меня  садятся самолёты, бипланы, словно  мотыльки  летают  и  опускаются  вниз. Я  оглушена  этим шумом, даже  как-то  приятно  стало. Чемоданы?  Нет, сегодня  я  не  улечу. Я  жду, жду  своего самолета, который  привезет  тебя  мне. Но  самолет  задерживается, и  я  все  ещё  упорно  сижу  на  холодном  асфальте, который  греется  только  под  шасси  летунов. В  то  самое время  я  просыпаюсь  и  понимаю, что  мой  самолет  все  еще  задерживается.
Уже  полночь, уже  темно. Всюду  мерцают  какие-то  красные, желтые  цвета. Я признаюсь, что  сильно  устала. От  этого  я  все  сильнее  прижимаю  к  груди  пакет  с  твоими  любимыми  печеньями. Думаю, ты  и  без  них  обойдёшься  на  этот  раз, хотя...ты  их  так  любишь. А  что, если  я  их  съем? Ну  уж  нет: лучше  ни  тебе, ни  мне, чтобы  не  ссориться.
Я  потеряла  счет: сколько  часов  прошло, а  самолёта-то  нет. Всегда, когда  твой  самолет садился, я  говорила:
- Опять  ты  на  этой  ленивой  птичке?!
Не  понимаю: люди  что-то  шепчут  мне  в  ухо, но  не  хочу  слушать, или  не  слышно...не   знаю. Вдруг  слышится  мужской  голос, очень  похожий  на  твой...
Мне  наконец-то  стало  ясно, где  ты.  Я  уже  среди  пассажиров  тащу  за  собой  усталые   ноги, в  руках  крошки  печений. Не  знаю  почему, но  все  еще  в  толпе  ищу  тебя  глазами. А   что  если  наши  усталые  глаза  встретятся?!
НЕТ, этого  никогда  больше  не  случится...здесь, на  Земле...НЕТ..!
На  этот  раз  твой  самолёт  был  болен.
                                                                         
                                                                                                       БОЛЬНАЯ  ПТИЧКА!

ՔՈ ՄԱՏՆԵՐԸ...

Հիշում  եմ  երկար  մատներդ... 
Հիշում եմ, թե  ինչպես  էիր  մոտենում  դաշնամուրին, դանդաղ  ու հանգիստ  ստեղների վրայից   վերցնում  կտորը,նստում  կլոր  աթոռին: Ու  այդ պահին  դեմքիդ  այնքան հանգստություն, այնքան  նուրբ  գծեր  կային: Ու  իմ  աչքի  առաջ  քո մատները  սահում  էին ստեղների  վրայով` մեկ սև,մեկ  սպիտակ: Ականջներս  ճմոթվում  էին այդ նրբությունից,հնչյուններից: Վախենում  էի  ստեղները  մաշվեն, վերանան  քո  բարակ մատների  տակ: Չգիտեմ` ինչպես  էիր  վերև-ներքև  անելով  սիրտս  վերև-ներքև  անում, բայց ես  ցնդում  էի, վեր  բարձրանում  այդ  հնչյունների  հետ, պար  գալիս  օդում: Բարձրից  քո մատներն  ավելի  էին  գեղեցկանում: Ես  սովորում  էի  սիրել,սիրել  երաժշտությունդ ու...
Թունելի  պես  բաժանում  էին  քո  հնչյունները  մեզ` մեկ  սև,մեկ  սպիտակ: Հասնելու  համար  կուլ  էի  տալիս  ամեն  մի  մեղեդի, ամեն  մի  ♬ ,բայց  քո  սև-սպիտակը  վերջ  չուներ, քո մատները  հոգնել  չգիտեին... Ոչ  մի անգամ  չասացիր  քո  մատների  գաղտնիքը: Շատ կուզեի լսել  քեզնից, որ  այդ հնչյուններն  իմն  են, բայց  դու  այդպես  էլ  չխոսեցիր: Իսկ  երբ երկար մատներդ  իջեցնում էիր  մազերիս  մեջ, թվում  էր, թե  հանգիստ  ես  տալիս  նրանց: Բայց  այնտեղ  էլ  դրանք խճճվում  էին, ուղեղս  լցնում  սև-սպիտակով: Ինքդ  էլ  հաճախ մտքում փորձում  էիր ինձանից  դաշնամուր  սարքել,բայց  ինձնից  ի՞նչ  դաշնամուր. քմծիծաղդ էր մատնում: Ես միայն  կարող  էի  լսել  ու  նայել, նայել  մատներիդ:
Քեզնով  հասկացա. շուրթերից  առավել  մատներն  են  ապացուցում, որ  սիրում  են...     

              

ПРОСТИТЬСЯ...

Всепоглощающая  ночь...Луна, низко  висевшая   в небе,была  похожа  на  желтый  череп. Порой  ее закрывали  тучи, и  все  реже  встречались  фонари,а улицы  становились  узкими  и  мрачными. Но  все же, когда  луна  время  от  времени  выглядывала  за черными  тучами, она  успевала  проглотить  еще несколько  строк  из  книги. Это  была  отравляющая книга. Казалось, тяжелый  запах  курений  поднимался от  ее  страниц  и  дурманил  мозг. Книга-то  не  была столь  вкусной  и  интересной: просто  ей  нравился  его запах, все  время  ласкающий  ее губы, щеки, подбородок...  Где-то  в  неизвестности  он  тоже  читал эти  строки, но  наверное  с  большим  интересом, а  ей нужен  был  только  запах...
Она  так  осторожно, с  хрупкостью  создавала  свою вселенную, свой  мир, сочиняла  мягкие мечты, улыбаясь  открывала  и  закрывала  за  собой  двери. Ей нужно  было  собрать  все  вещи  и  переехать  туда, в  свой  мир. Казалось, что  это  и  есть  тот мир, которого  она  так  долго  искала... и  боялась, что  нашла. Двери-то  она  заперла, а  ключи выбросила  в  реку, как  в  дешевом  романтическом  фильме. Ну  уж  простите, это  я так... вернемся  к  нашей  героине.
Казалось, что  нет  пути  назад.Она  ломилась  в  двери, кричала  громко,во  весь  голос, но никого  не  оказалось  в  ее  царстве, даже  не  было  слышно  его  голоса. И  тут  ей показалось, что  слишком  долго  она  строила  все  это, придумывала  мечты, положив  одну  на другую, слишком  она  верила  в  какое-то  чудо. Теперь  все  обрушилось. Ей  пришло  в  голову, что она  совершила  что-то  очень  плохое. И  из  темной  пропасти  времен  в  кровавом  одеянии встала  грозная  тень  ее  преступления. Книга  упала  с  ее  рук  и  раскрылась, листы  расцвели и  зашумели. Перед  ее  глазами  разбились  все  вымышленные  мечты. А  собрать  осколки было  уже  поздно. Скоро  луна  исчезнет, и  ей  придется  вернуться, не  убрав  свои мечты. Тогда  ей  оставалось  только  одно: проститься с мечтой.
-Прощай, моя  слабая  и  невинная.
И  до  утра  в  ее  ушах  звенела  эта  потрясающая  фраза, брошенная  в  воздух, прозвучавшая как  пронзительный  истерический  вопль...