ԿԱՐՈՏԻ ՈՒԺԸ

Կա  մի  աշխարհ  մեր  աշխարհում` ինձ  հարազատ, ձեզ  անծանոթ:                                      
Ուր  էլ  լինեմ` կանչում  է  նա  հարազատ  ձայնով  ու  սրտագին,                                                         
Ապրում  է  նա  իմ  հոգու  մեջ  իբրև  անբառ, համր  կարոտ,                                                                
Իբրև  լեգենդ  դեռ  չգրված, իբրև  մի  երգ  անտպագիր:                                                                                                                                            
                                                                          Պ.ՍԵՎԱԿ  

Երբևէ  “կարոտի”  հետ  մնացե՞լ  եք  մենակ։ Իսկ  ես  պատասխանի  չեմ  էլ  սպասի, քանզի  կարոտը  հասցե  չի  հարցնում, գալիս  է  ճիշտ  ժամանակին, չոքում  դռանդ։ Իսկ  ո՞վ  կհամարձակվի  չբացել: Թե՞  դա  դուք  չեք, այլ  ձեռքը  ձեր, որ  մեքենաբար  բացում  է  դուռը: Իսկ  “կարոտը”  քաղցած  գազանի  պես  հարձակվում  է: Եվ  ամեն  օր  ստիպված  ես  կերակրել  նրան, որ  բերանը  փակ  պահի  ու  չխոցի, չծակծկի  քեզ: Զարմանալի  բան. ընդհամենը  հինգ  բառ, բայց  արի  ու  տես, որ  դրանք  քեզ  խեղճացրել, ճզմել, դարձրել  են  անպաշտպան  մարդ: Մա՞րդ, այո՛, այս  անգամ  “մարդ”, որովհետև  կարոտի  հետ  է  մարդը  մարդ, կարոտի  հետ  է, որ  իջեցնում  է  դեմքի  վրայից  բոլոր  դիմակները: Եվ, օ՜  զարմանք. առանց  դիմակ  դու  նմանում  ես  նորածին  անմազ  ու  անպաշտպան  մի  ձագի:                           
Այսպիսով` ամբողջ  դահլիճը  դատարկ  է: Չնայած  դրան` դուք  ունեք  ընդամնեը  մեկ  տոմս։ Մյուսները  չեն  եկել. համարձակությունն  է  կորել:  Իսկ  խիզախներից  մնացել  եք  դուք: Ինչ  էլ  լինի  պիտի  մտնեք  ներս: Նա  այնտեղ  է, հասկանո՞ւմ  ես, այնտե՛ղ: Կարոտն  էլ  կողքից  խեղդում  է, կախվել  է  պարանոցիցդ: Եվ  արդեն  դահլիճում  քարացել  ես  դու` “կարոտի”  գիրկն  ընկած։ Հիմա  դու  ես  նրա  գրկում: Իսկ  “նա”  փակել  է  աչքերդ  ու  մոռացրել  ամեն  ինչ: 
 –  Ախր  սա  ի՞նչ  բան  է: Թո՛ղ  տեսնեմ, թո՛ղ  կարոտեմ, “կարո՛տ”:  
Բայց  չէ՞  որ  աչքերը  բաց  թողնելու  դեպքում  դրանք  կվազեն  դեպի  նա: Իսկ  ո՞ւր կմնա  “կարոտը”: “Կարոտին”  կմոռանաս: Կտեսնես  նրան  ու  “կարոտին”  կցրես  երևակայության  քո  ամպերից: Բայց  մեկ  է, “կարոտն”  այնքան  ուժեղ  է, որ  աչքերդ  այդպես  էլ  չեն  բացվում:   
Դահլիճում  մնում  ես  քարացած  կանգնած: Գուցե  նրա  աչքերն  էլ  են  փակ: Ու  մի  պահ  նրա  “կարոտն”  ու  քոնը  հանդիպում  են  իրար. այնքա՜ն  մտերիմ  և  այնքա՜ն  օտար: Աչքերը  բաց  են  արդեն, ազատ: Դրանք  արդեն  կարոտած  աչքեր  չեն, այլ  զղջման  խոսքեր  ասող  աչքեր: Զղջման, բայց  և  այնքա՜ն  ուշացած: Այդ  վայրկյանին  է, երբ  հասկանում  ես, որ  մեղավոր  ես  հույսի  համար, որ  չարդարացավ  ո՛չ  քո  մեղքով, մեղավոր  ես  այն  բարի  սրտի  համար, որ  չարացավ  ո՛չ  քո  մեղքով: Հասկանում  ես, որ  մեղավոր  ես  այն  ներման  համար, որ  բռնությամբ  քո  լայն  սրտից  վտարեցիր:                                                                            
Որոշումը  կայացված  է… 
 – Հե՛տ  արի, “կարո՛տ”, արի՛, գրկի՛ր  ինձ: Ես  մնալ  կարող  եմ, կարող  եմ  ու  պարտավոր, բայց  ճիշտն  ասած` ընդհանրապես  մեղա  գալու  քիչ  բան  ունեմ:                            
– Հե՛տ  արի, “կարո՛տ”…