Հեգ մարդկության մեկ ոստը գոս` Հայրենիք մը ունիմ թշվառ…
.jpg)
Ինչևէ, այսօր հասկացա, որ այն, ինչ գրել են հնում, խորթ չէ մեր օրերին: Եկեք զուգահեռներ անցկացնենք: Հենց մեկը Խորենացին, երբ նշում է. “ Վարդապետները` տխմար ու ինքնահավան, իրենք իրենցից պատվի արժանացած և ոչ թե Աստծուց կոչված, արծաթով ընտրված և ոչ թե Սուրբ Հոգով: Զինվորները` անարի, պարծենկոտ, զենք ատող, ծույլ, ցանկասեր, թուլամորթ, կողոպտիչ, գինեմոլ, ավազակաբարո”: Այ սա հակասություն էր. այժմ բազմաթիվ զինվորներ գնում ու առանց պատերազմի թափում են իրենց արյունը (զոհվում տարբեր ճանապարհներով): “ Իշխանները` ապստամբ, գողերին գողակից, կաշառակեր, կծծի, ագահ, հափշտակող, աշխարհ ավերող, ցանկասեր… Դատավորները` տմարդի, ստախոս, խաբեբա, կաշառակեր, իրավունքը չպաշտպանող, անկայուն, կամայական: Եվ առհասարակ սերն ու ամոթը` ամենքից վերացած”: Դե այս ամբողջ ածականների շարքից հանեք մեկը, մեկը, որ չկա, արմատախիլ է եղել, գոյություն չունի մեր կյանքում: Հասկացեք, թե ով կարող է այժմ լինել այդ “վարդապետ” բառի տակ: Մնացածի մասին մեկնաբանելն անիմաստ է: Պարզվում է հայ ժողովուրդը հազարամյակների, դարերի ընթացքում անգամ չի փոխվել: Միակ բանը, որ ճիշտ և ճիշտ ժառանգել ենք վերը նշված հատկանիշներն են: Տմարդը մնացել է տմարդ, ազնիվն էլ`ազնիվ ու խեղճ:
Այս ամենը թատրոն է, իսկ մենք` հայերս, թշվառ եղել ենք, թշվառ ենք ու երևի այսպես էլ կմնանք: Մեզ անգամ չեն արժանացնում ներկայացման հուշարարի պաշտոնի: Ո՞վ ենք մենք, ի՞նչ դեր ունենք աշխարհում. մանր մարդիկ:
Ո՞ւր ենք հասել, ի՞նչ ենք անում: Մեր իրական կյանքում ասպարեզ չունեն սերը, գեղեցիկը և աղոթքը: Սերն այն ժամանակ տարերային էր, զգացմունքը` մաքուր ու ինքնաբուխ: Այժմ մեր սերն աղարտվել է, եղծվել, զգացմունքը վերածվել է տառապանքի: Ի՞նչը կարող եմ հիմա ես դրվատել: Մեր ժողովուրդն ունի տարաբախտ պատմություն, չնայած իր հերասական անցյալին, այն ժամանակներին, երբ Մեծ Հայքի ոտքի տակ էին ճզմվում այժմյան հզոր “հրեշները”: Միգուցե մենք այ սրանով ենք հպարտանում, որ հա՛յ ենք: Մեզանից աշխարհն “ազնվության վկայական” է պահանջում, որ ընդունի, հավատա մեզ: Բայց ավաղ, հայոց անունը վաղուց արդեն պղծվել, աղճատվել ու խեղաթյուրվել է:
Ինչպես ասում էր Դուրյանը. “ Չի կարող միաբան լինել մի ժողովուրդ, որի վերնախավը բարոյազուրկ է, քանի որ ժողովրդի ուժը նրա միաբանության մեջ է”: Բայց չկա, ու՞ր է այդ միաբանությունը: Վերնախավի համար ներքևում գտնվողները ծաղր ու ծանակի արժանացած “մեծապատիվ մուրացկաններ” են, որ չունեն աստիճան, բարձրանալու տեղ: Վերևում`բարձրակետում ինչ-որ մեկը տրորում է խղճուկի արյունոտված ձեռքը:
Մենք նույնն ենք, նույնները, որ ապրում էին նման տողեր գրող մեծերի շրջանում: Մեծերը անշնչացան` հույս ունենալով, որ գալիքը պայծառ է լինելու: Ցավոք, մենք դեռ չենք կարողանում արդարացնել նրանց հույսերը:
Երկի՛ր է, Հայաստան երկիր: Բայց մեր երկրում ի՞նչ է “թագը”… Արցունքներով շողացող մի պսակ գեղեցիկ… Ի՞նչ է աթոռը, ժողովրդի արյամբ կարմրած փառքի նստատեղ… Ի՞նչ է մեր կառավարությունը… Տեղ, ուր մարդիկ շղթա ու տապար են կռում իրենց նմաններին հարվածելու համար: Ի՞նչ է “թագավորը”, թագ կրող չոր գանգ, որ մթի մեջ է հարվածում: Հայաստանը զգում է հարվածն ու ճչում: Հենց Դուրյանի շուրթերով խոսելով եմ ապացուցում, որ Հայաստանը օրեցօր մաշվում է, հյուծվում, դառնում քրքրված ձորձ: Մենք էլ ձորձի վրա ուրիշի պատվերով վազվզում ենք մանր մրջյունների պես:
“Ողբում եմ քեզ, Հայոց աշխա’րհ, ողբում եմ քեզ, բոլոր հյուսիսային ազգերի մեջ վեհագու’յնդ…”:
Комментариев нет:
Отправить комментарий