вторник, 7 февраля 2012 г.

ԻՍԿ ՁՅՈՒՆԸ ԳԱԼԻՍ Է…


Ահա, մեկ- երկու, կարծես  թե  այսօր  էլ  է  մեր  քաղաքը  դառնալու  ալեհեր  ծերունի: Ձյունը  տեղաց  շատ   պաղ, միապաղաղ, սկզբում  ճեմելով, ապա  ընտելանալով  միջավայրին` սկսեց պար  գալ: Փաթիլները  կամաց-կամաց  մեծացան`  ավելի  գեղեցկացնելով  այս  առանց  այն  էլ  հրաշագեղ  տեսարանը:                                                                                                          Ու  էլի  փոքրիկ   հրապարակում  հայտնվեցին  երեխաները, որոնք  մի  լավ  հոգնելուց  և  ուժասպառ  լինելուց  հետո  քաշվեցին  տաք  վառարանների  մոտ` իրենց  մի  բաժակ   թեյը  ըմբոշխնելու: Մեկը  իր  մեքենայի  տանիքին  հարմար  տեղավորված  փաթիլներն  էր  դաժանաբար  թափում  գետնին. պետք  է  կարողան՞ար  շարժվել, թե  ոչ: Շոգից  դժգոհող, իսկ  ցրտին  չդիմացող  մարդը  դուրս  էր  եկել  ու  ձողով  մաքրում  էր  տան  վառարանի  խողովակը  խցանած  ձյունը` քթի  տակ  անդադար  փնթփնթալով: Մեկն  անցնում  էր  արագ  քայլերով, միգուցե  չնկատելով, թե  ինչ  է  կատարվում  շուրջը: Տատիկն  էլ  այնքան  ուժեղ  էր  բռնել  անձրևանոցի  բռնակը, ասես  վերջինը  փախուստի  մի  քանի  անհաջող  փորձ  էր  ունեցել  և  ուր  որ  է  կրկին  փախչելու  է:  J Կատուներն  էլ  թափառում  էին  տանիքների  վրա, այն  հույսով, որ  մի  տաք  անկյուն  կգտնեն  ինչ-որ  տեղ: Մի  երեխա  էլ  էր  դուրս  եկել, հավանաբար  հոր  ձեռքն  էր, որ  ամուր  բռնել  էր: Գուցե  սա  նրա  առաջին  ձյունն  էր, բայց  մեր  քաղաքը… Քանի  ու  քանի  այսպիսի  ձմեռներ  ու  հրաշագեղ  տեսարաններ  է  տեսել, սեփական  մաշկի  վրա  զգացել  մեր  քաղաքը: Իսկ  փոքրիկի  աչքերը  պսպղում  էին  հուզմունքից  ու  հիացմունքից: Չգիտեր, թե  ինչ  է  պետք  անել  այդքան  “պիստակի”  հետ: Անշարժ  էր  և, ինչպես  այդ  փոքրիկը,  մի  տղա: Երևի  բավականին  երկար  էր  ըմբոշխնել  այդ  գեղեցկությունը, որ  ձյունը  հասցրել  էր  ծանրանալ  նրա  ուսերն: Նա  շարժում  անգամ  չեր  անում: Հառել  էր  իր  հայացքը  փողոցի  լուսարձակին  ու  պինդ-պինդ  նայում  էր  դեղին  լույսին: Նրա  թարթիչների  շարժումն  էլ  չեր  նկատվում: Սառել  էր. միգուցե  հիշողություններն  էին  բռնել  կոկորդից  ու  բաց  չէին  թողնում: Ամեն  մեկը  յուրովի  էր  ընդունում  ձյունը…                                                                                                                               Այսօր  այս  ձյունն  ինձ  գուժկան  թվաց: Ինձ  համար  այլևս  հրաշք  չէ, թող  դադարի: Բայց  մի՞թե  այն  պետք  է  անսա  ինձ: Միևնույն  է  ինչ-որ  մեկի  կյանքում  այն  գուցե  հասցրել  է  հրաշքներ  գործել, կամ  գործում  է, կամ  էլ  սպասումը  կա, որ  գործելու  է:  
 Իսկ  ձյունը  գալիս  է


2 комментария:

  1. Ձյունը գալիս է դանդա՜ղ, ձյունը իմ երգն է երգում․․․
    Ոսկեծամ գեղեցկուհի առանց քեզ ես չեմ ապրի, առանց ձյունը ճերմակ մի պահ շուտով կդադարի

    ОтветитьУдалить
  2. Ռուբեն Հախվերդյանի ամենալավ երգի բառերը ;)շնորհակալ եմ :)

    ОтветитьУдалить