Նստել ես մթության մեջ, ականջակալներում քո սիրած երգացանկից մի երգ է հնչում, որ հոգեհարազատ է քո զգացմունքներին, հույզերին, ապրումներին ու ասված խոսքերին: Ոչ ոք չգիտի, որ դու լալիս ես: Սառը արցունքները անաղմուկ, կամա~ց գլորվում են տաք այտերիդ վրայով ու դիպչում սրտիդ նուրբ լարերին: Դրանցից ամեն մեկը մի հիշողություն է, ապրած օրեր, ժամեր, վայրկյաններ: Դու մտածում ես չասված խոսքերի մասին, որ պետք է հնչեին այն աղմկոտ լռության մեջ… այո, աղմկոտ, քանզի շուրթերը լուռ էին, խոսում էին միայն մտքերը: Բայց արդեն ուշ է, չասված խոսքերը մնացին այնտեղ` լուռ ու մութ անկյունում: Մեղադրում ես ինքդ քեզ քո կատարած ընտրության համար… Բայց ես քե’զ եմ ասում, քե’զ, վեր կաց ու շուտ մաքրիր, սրբիր, ընդմիշտ վերացրու այդ անիծյալ արցունքները, որ անհետանան: Պահիր քո մարգարիտները ուրախ պահերի համար: Եվ վերջապես, ժամանակն է եկել փոխելու այդ նվնվոցը քո ականջներում հնչող: Քեզ ինչ է թվում, նա էլ է հիմա քեզ նման պատուհանին հենված, հայացքը մի անորոշ կետի սևեռած ու հիշողությունների գիրկն ընկած` գրկաբաց ընդունում թափվող ամեն մի արցունքը? Ո’չ, նա հիմա ուրախությունից կպայթի, եթե որևէ մեկը ասեղով ծակի նրան: Իսկ դու… դու նստել ու տխուր հիշողություններն ես տաքացնում քո գրկում, չես թողնում գնան, հեռանան: Ինչու ես քեզ հանձնել թախիծին, լացին ու մռայլությանը? Ժամանակին Արև էիր ինչ-որ մեկի համար, լուսավոր, պայծառ մի էություն: Բայց դու ախր առանց նրա էլ այդպիդին ես ու միայն նրան չես ջերմացնում: Դե’, դադարեցրու այդ արցունքների անվերջ թվացող հոսքը: Հիշի’ր միշտ, որ պետք չէ խոզերի առաջ մարգարիտներ թափել: Խնայիր դրանք, խոզերը, մեկ է, կեղտի մեջ էլ են իրենց լավ զգում: Այ, երբ քո դիմաց մարդ կլինի կանգնած և ոչ թե խոզ, նվիրիր նրան քո անգին մարգարիտներից ինչքան ուզես… նա արժանի կլինի դրան: Բայց սա, համոզված եղիր, այդ մարդը չէ: Դե’, վերացրու այդ փոքրիկ բյուրեղիկներին քո այտերից!!!суббота, 29 октября 2011 г.
ՄԱՐԳԱՐԻՏՆԵՐԸ ԽՈԶԵՐԻ ՀԱՄԱՐ ՉԵՆ
Նստել ես մթության մեջ, ականջակալներում քո սիրած երգացանկից մի երգ է հնչում, որ հոգեհարազատ է քո զգացմունքներին, հույզերին, ապրումներին ու ասված խոսքերին: Ոչ ոք չգիտի, որ դու լալիս ես: Սառը արցունքները անաղմուկ, կամա~ց գլորվում են տաք այտերիդ վրայով ու դիպչում սրտիդ նուրբ լարերին: Դրանցից ամեն մեկը մի հիշողություն է, ապրած օրեր, ժամեր, վայրկյաններ: Դու մտածում ես չասված խոսքերի մասին, որ պետք է հնչեին այն աղմկոտ լռության մեջ… այո, աղմկոտ, քանզի շուրթերը լուռ էին, խոսում էին միայն մտքերը: Բայց արդեն ուշ է, չասված խոսքերը մնացին այնտեղ` լուռ ու մութ անկյունում: Մեղադրում ես ինքդ քեզ քո կատարած ընտրության համար… Բայց ես քե’զ եմ ասում, քե’զ, վեր կաց ու շուտ մաքրիր, սրբիր, ընդմիշտ վերացրու այդ անիծյալ արցունքները, որ անհետանան: Պահիր քո մարգարիտները ուրախ պահերի համար: Եվ վերջապես, ժամանակն է եկել փոխելու այդ նվնվոցը քո ականջներում հնչող: Քեզ ինչ է թվում, նա էլ է հիմա քեզ նման պատուհանին հենված, հայացքը մի անորոշ կետի սևեռած ու հիշողությունների գիրկն ընկած` գրկաբաց ընդունում թափվող ամեն մի արցունքը? Ո’չ, նա հիմա ուրախությունից կպայթի, եթե որևէ մեկը ասեղով ծակի նրան: Իսկ դու… դու նստել ու տխուր հիշողություններն ես տաքացնում քո գրկում, չես թողնում գնան, հեռանան: Ինչու ես քեզ հանձնել թախիծին, լացին ու մռայլությանը? Ժամանակին Արև էիր ինչ-որ մեկի համար, լուսավոր, պայծառ մի էություն: Բայց դու ախր առանց նրա էլ այդպիդին ես ու միայն նրան չես ջերմացնում: Դե’, դադարեցրու այդ արցունքների անվերջ թվացող հոսքը: Հիշի’ր միշտ, որ պետք չէ խոզերի առաջ մարգարիտներ թափել: Խնայիր դրանք, խոզերը, մեկ է, կեղտի մեջ էլ են իրենց լավ զգում: Այ, երբ քո դիմաց մարդ կլինի կանգնած և ոչ թե խոզ, նվիրիր նրան քո անգին մարգարիտներից ինչքան ուզես… նա արժանի կլինի դրան: Բայց սա, համոզված եղիր, այդ մարդը չէ: Դե’, վերացրու այդ փոքրիկ բյուրեղիկներին քո այտերից!!!
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
Комментариев нет:
Отправить комментарий