Դե նախ սկսեմ նրանից, որ ես ընդհանրապես սիրում եմ կյանքից բողոքել, մրթմրթալ: Իմ մեջ ապրում է երկու էություն; մեկն ԱՊՐՈՒՄ է, բառիս բուն իմաստով, իսկ մյուսը անընդհատ մտածում ու քննադատում է ինքն իրեն: Հիմա խոսքը երկրորդ էությանս մասին է: Բայց իրականում գիտեմ, որ միայն ես չեմ այդպիսին: Ես ունեմ շատ ու շատ համախոհներ: Այնքաաան բողոքեցի, որ այսօր ահա թե ինչպիսի երազ տեսա: J Աչքերս բացեցի ու զգացի մենություն, չորս կողմը դատարկ պատեր: Առաջ գնալ չստացվեց, ոտքերս ասես սոսնձված լինեին հատակին: Ու հանկարծ մի ձայն ինձ կանչեց իր հետևից: Իսկ ես վախեցած նայում եմ շուրջս: Ձայնը նորից լսվեց, բայց այս անգամ արդեն հրամայական տոնով: Այդ պահին լռությունը, զարմանքն ու վախը գրկեցին ինձ: Բայց որոշեցի ենթարկվել: Չնայած որ սենյակը, որտեղ ես գտնվում էի, դատարկ էր ու առանց դռների, հանկարծ մի դուռ բացվեց առջևս: Անհամարձակ քայլերս ուղղեցի դեպի այդ նոր սենյակը: Մտնելով ներս, տեսա ահա թե ինչպիսի պատկեր: Սենյակի պատերով մեկ փակցված էին իմ մանկության նկարները: Նկարներ, որոնցում ես շաաատ երջանիկ եմ, ասես ասում եմ, թե ինձ համար չկա դժվարին ոչինչ: Իսկ սենյակի հենց մեջտեղում դրված էր հեռուստացույց, որը կրկին ցույց էր տալիս 16 տարիների իմ կյանքը և հատկապես հաճելի ու երջանիկ պահերը, որ ունեցել եմ: Ես ու ապշած նայում էի այդ ամենին: Բայց արտասովոր ձայնը հրամայեց գնալ իր հետևից: Բացվեց հաջորդ դուռը, մտա ներս ու…Ու իմ ներկան գրքի ձևով դրված տեսա սեղանին: Մոտեցա ու բացեցի առաջին էջը: Այնտեղ միայն իմ դիմանկարն էր: Սկսեցի թերթել: Ամեն էջի վրա գրված էին իմ ներկա կյանքում կատարվող երևույթները, որոնց նայելով հասկացա, որ այն այնքան էլ “սահմռկելի” չէ, որքան որ ես եմ պատկերացնում: Դե, իսկ գրքի վերջում մեծ տառերով գրված էր. “Գնահատի’ր կյանքը” : Փակեցի գիրքը ու դանդաղ, բայց արդեն վստահ մտա երրորդ սենյակ: Այստեղ առաստաղից կախված էին հայելիներ, որոնցից յուրաքանչյուրին նայելիս, չգիտեմ թե ինչպես, տեսնում էի իրականացած բոլոր այն նպատակները, ձգտումները, պլաններն ու երազանքները, որոնք ես ունեի: Ուղղակի ցնցված էի: Հետո փոքր-ինչ ուշքի եկա: Կարծում էի, որ դա վերջին սենյակն է, բայց ձայնն ինձ կանչեց դուրս: Ես դուրս եկա: Հատակը չէի զգում ոտքերիս տակ, իսկ շուրջս սպիտակ էր միայն: Ու հանկարծ հենց իմ դիմացը հայտնվեցին այս խոսքերը. “Դու կատարյալ ես” , “Ոչինչ չկա պակասող” , “Ունես ամեն ինչ լիկատար երջանիկ ապրելու համար” , “Գնահատի’ր այն, ինչ որ ունես, այլապես հետո ուշ կլինի”: Ու վերջին նախադասությունից հետո մի պայթյուն լսեցի ականջիս տակ և արթնացա... Այս ամենից հետո ես դուրս եմ նետում Սևակյան հայտնի խոսքերը իմ մտքից, որ հոգնել եմ…ու ասում եմ ձեզ: Մի’ բողոքեք կյանքից: Գնահատե’ք ինչ որ ունեք ու ավելին մի’ ոպահանջեք, քանզի կորցնելուց հետո արժևորելն այդ ամենը անիմաստ է: Նայե’ք ձեր շուրջը: Միգուցե մեկ ուրիշը ավելի “անմխիթար” վիճակում է, ու կարեկցանքի կարիք ունի: Ամուր պահե’ք այն, ինչ որ տրված է ձեզ: Մի ուզե’ք ավելին: Ինչպես Նար-Դոսի հայտնի “Մարդու աչքը” հեքիաթում է ապացուցվում, որ այդ անիծյալ աչքը, ինչքան էլ ոսկի տեսնի, չի կշտանա: Իսկ, երբ կշեռքի մյուս նժարին դնում են մի բուռ հող, կողմերը հավասարվում են: Այսինքն մարդ մինչև որ չմեռնի, չի հասկանա, որ կյանքում ամենակաևոր բանը հենց ինքը ԿՅԱՆՔՆ է: Չէ որ այն տրվում է մեկ անգամ: Թողե’ք գանգատները, փնթփնթոցները: Մի’ դժգոհեք ինքներդ ձեզնից: Հասկացե’ք, որ, եթե ծնվել եք, ուրեմն կարևոր եք շրջապատի համար, ուրեմն պետք է ապրել!!! J
Shaaaaaaaatttttttt jisht xosqer en !!!!!!!!!!!Es qo grarumic heto es shat hetevutyuner areci!!! :)
ОтветитьУдалитьShnorhakal em!!!!!!!!! Urax em,vor mi poqr tekuz karoxacel em hamozel,,,,,,,,,:)
ОтветитьУдалитьche hamuzel,,,,,et esel em qeeeeez asel,,,,daj@ kuzei cnvace chlinei esssssss,,,,,baaaaaaa
ОтветитьУдалитьches hamuzel,,,,,et esel em qeeeeez asel,,,,daj@ kuzei cnvace chlinei esssssss,,,,,baaaaaaa
ОтветитьУдалитьPetq chi,,,,,,,,,,,,,,,,Ete cnvel es uremn piti apres,voch te harkadrvac,ayl hajuyqi hamar!!!!!!!!!!
ОтветитьУдалить