Երգերի հետ մտքեր,մտքերի հետ հազար ու մի <<երևի>>-ներ...
Աչքերը բացել ու օրը սկսել <<երևի>>-ով դժվար է, գիտե՞ս:Երևի չգիտես...
Երևի վախենում ես բարձրացնել աչքերդ ու նայել ներս:Երևի վախենում ես,որ ես կմտնեմ ներս... Երևի նայեմ քեզ...
Երևի գիշերվա մթում խարխափում ես,բայց լավ տեսնում ու լռում,սպանում...Երևի տեսնեմ քեզ...
Երևի ձայնդ ցածրացնում ես,դողում,լռում,հառաչում, դառը ժպտում...Երևի լսեմ քեզ, լռեմ քեզ հետ ու ժպտամ քեզ...
Երևի կողքիս մրսում ես հաճախ ու տաքանում, ցուրտը չես զգում,բայց հետո մրսում, տաքությունից շատ չես նեղվում....Երևի մրսելը սիրեմ քո հետ ես...
Երևի կաս, երևի կգաս, երևի կնայես ու երևի աչքերիս մեջ...երևի աչքերդ էլ սիրեմ քեզ պես...
Չէ,երևի չէ,այլ հաստատ, աչքերդ էին,որ առաջինը ջնջեցին այդ <<երևի>>-ն, որովհետև սիրեցի ես աչքերը քո,երբ սառույցի հետևում նկատեցի երկու տխուր գունդ...երևի սիրեցի <<տխուրներդ>> անթափանց...
<<Երևի>>-ի այս շարանը գիշերում այս վերջ չունենա երևի... շարունակեմ երևի...
Երևի ձեռքս կզգաս,երևի մի օր կվերցնես ու ծանր մի հետք կթողնես...երևի ձեռքս մեկնեմ...
Երևի հիշում ես ինձ, երևի դու զգում ես ինձ, երևի կզգաս նորիս... երևի հետ գամ հեռվից...
Երևի մոտ գաս նորից, չենք հեռվացել իրարից, խոսքերից զատ զգաս երևի,որ... չենք ապրի առանց իրար,երևի...
Երևի թե կկարդաս, քնքուշ, տխուր կժպտաս, երևի դու կարթնանաս... այդ ժամ միայն երևի կսիրեմ քե'զ, միակիս...
Երանի թե մեր կյանքում օրը լիներ առանց դաժան կասկածի ու այդ անտեր <<երևի>>-ի...
