Այսօր ողջ օրը մտքեր էին պտտվում գլխումս,մտքեր...
Ու հիմա վերջապես հասա դրանց:Դե,լսի'ր ուշադիր:
Դու ինձ ստիպեցիր մեջքի հետևում զգալ քո ներկայությունը, մեջքի հետևից լսել ձայնդ, մեջքի հետևում տեսնել քեզ, մեջքի հետևում հասկանալ քեզ: Այդ ի՞նչ ես անում, հը՞ն, խեղդվում ես ու քեզ հետ փորձում տանել ինձ ու սպասումներս:
Դու ինձ սովորեցրիր ատել քեզ, ատել քո գոյությունը, քո հայացքը, քո կեցվածքը, քո հոգին, քո էությունը... առհասարակ սովորեցրիր ԱՏԵԼ...
Ես ատում եմ քո հպարտ էությունը, որ այլևս անէացած է ինձ համար: Դու անգո ես, չեղած մի բան իմ կյանքում: Ափսոս` ուրվականի պես շրջում ես կյանքիս սարդոստայններով:
Քեզ հետ ընտելացա, ըտելացա նրան, որ չպիտի նայեմ աչքերիդ, չպիտի տեսնեմ կառուցվածքդ, նայվածքդ, չպիտի հետևեմ հայացքիդ, ՉՊԻՏԻ...
Քեզ հետ հասկացա, որ պետք է մատնել, աչքերով մատնել, պետք է հրել, խոսքերով գցել: Կյանքը բումերանգ է, իզուր չէ ասված: Դու էլ ինձ հետ դա կհասկանաս:
Գիտե՞ս, այս խոսքերը արբած եմ գրում, հա', արբած: Որովհետև չլիներ այդ մի քանի, չէ' 10, կում ոգելիցը, ես այս տողերը չէի գրի: 10 կում քո 10 անտարբեր նայվածքի դեմ: 10 կում ու տասն և ավել տող ցույց տալու համար մեր <<փոխադարձ ատելությունը>>:
Դու ինձ փորձեցիր մորթել, բայց կապերս արձակված էին: Միշտ էլ այդքան աչալուրջ, բայց միևնույն ժամանակ անուշադիր ես եղել: Ես փախա: Ձևականություններով զոհասեղան չեն լցնում, միամի'տս:
Մեջքիս հետևից, բայց ամեն բան ՏԵՍՆՈՒՄ եմ դեմ-դիմացից: Դավադիր ես ինքդ քո նկատմամբ, սուտ դավադիր ես ձևանում նաև իմ նկատմամբ: Լինում ես շուրջս, որ րոպե ավել զգաս ներկայությունս: Ես քեզ չեմ զրկում այդ հաճույքից: Դե մնա' ու դանդաղ, շատ դանդաղ թունավորվի'ր իմ օդից:
Քո կողքին սովորեցի կողքերս թույնել...
Մի վերջին բարություն իմ կողմից. վերջին խոսքերդ կթողնե'ս աչքերիս, որ կարդամ ու հրճվեմ: Գիտեմ, հպարտությանդ բաժակը շուտով ճայթելու է ու իմ թունոտ օդից դանդաղ, տրագիկ, բայց քո գեղեցիկ ձևով շունչդ փչելու ես:
Հ.գ Քեզանից առաջ ընկա, արագությունդ շատ դանդաղ էր...
