.jpg)
Մի աղքատ մարդ կար: Մարդ, որ անգամ մոռացել էր, որ տաբատը ունենում է նաև գրպաններ, ոչ դատարկ գրպաններ: Մի օր այնքան քաղցած է լինում, որ կանգ է առնում մի մեծահարուստի ռեստորանի առաջ ու իր քաղցը հագեցնում համեղ ուտեստների անուշ բույրը շնչելով: Այդ ժամանակ տերը դուրս է գալիս ու նկատում նրան դրսում: Նա պահանջում է, որ չքավորը վճարի իր ռեստորանի ուտեսների հոտը շնչելու ու կշտանալու համար: Բայց քանի որ խեղճ մարդը դրամ անգամ չուներ, հրաժարվում է վճարել: Այդ ժամանակ մեծահարուստը նրան քարշ է տալիս դատարան: Հաջորդ օրը աղքատ մարդը դատին գալիս է իր վաղեմի ու խելացի վարպետ – ընկերոջ հետ: Մեծահարուստը նրանց տեսնելուն պես սկսում է բղավել: Երբ դատը սկսվում է, դատավորն հայտնում է, որ եթե աղքատը քաղցած է եղել ու հագեցրել իր սովը ռեստորանի ուտեստների հոտով, ապա անպայման պարտավոր է վճարել դրա համար: Երբ վարպետը լսում է այդ ամենը, սեղանին է դնում արծաթե դրամներով լի պայուսակը` նախընտրելով վճարել իր աղքատ ընկերոջ փոխարեն: Նա մոտենում է մեծահարուստին, շնկշընկացնում պայուսակը նրա ականջի տակ ու ասում. – Լսի՛ր, լսու՞մ ես այս ձայնը:
– Իհարկե լսում եմ, - անհամբերությամբ բղավում է ռեստորանի տերը:
– Շատ լավ, այդ դեպքում հարցը լուծված է: Վնասը հատուցված է: Իմ ընկերը շնչել է քո ուտեստների բույրը, դու էլ լսեցիր նրա փողերի ձայնը:
Չքավորն ուրախանում է. նա փրկված էր, քանի որ նրա ընկերն իսկապես խելացի ու խորամանկ մարդ էր:
Շատ լավն էր, էլի էի կարդացել, բայց ամեն անգամ ավելի շատ եմ հասկանում իմաստը։ Շնորհակալություն, որ հիշեցրեցիք էս դաստիարակող պատմությունը։)
ОтветитьУдалитьՇնորհակալ եմ,որ հետևում եք...այո,մարդկանց հարկավոր է էս պատմությունը ավելի հաճախ կարդալ)))
ОтветитьУдалить