ԿՅԱՆՔԻ ԵՐԵԿՈՆ ԻՐ ՀԵՏ ԲԵՐՈՒՄ Է ԻՐ ԼԱՄՊԸ

–Ինչ  է  սա?                                                                                                                                                        
–Ճնճղուկ  է:                                                                                                                                                    
–Ինչ  է  սա?                                                                                                                                                          
–Հենց  նոր  ասացի  հայրիկ, ճնճղուկ  է: Սովորական  ճնճղուկ  է  հայրիկ, ճնճ-ղուկ  է, 
ճնճ-ղու-կ  է:                                                                                                                                                                            
–Ինչ  է  սա?                                                                                                                                                                
–Ինչու  ես  նույն  հարցը  տալիս? Արդեն  քանի  անգամ  ասացի, որ  ճնճղուկ  է!!! Միթե  
դժվար  է  հասկանալ?                                                                                                                                                                          
Հայրը  վեր  կացավ:                                                                                                                                                      
– Էդ  ուր?                                                                                                                                                                       
Նա  բերեց  իր  ծոցատետրը  ու  խնդրեց  տղային  բարձրաձայն  կարդալ:                                                          
–Այսօր  իմ  փոքրիկ  տղան, որ  մի  քանի  օր  առաջ  դարձավ  3 տարեկան, ինձ  հետ  
նստած  էր  այգում, և  մեզնից  ոչ  հեռու  մի  ճնճղուկ  նստեց: Տղաս  ինձ  21 անգամ  
հարցրեց. “Ինչ  է  սա”? Եվ  ես  21 անգամ  նրան  պատասխանեցի. “Ճնճղուկ  է”: Ես  
նրան  գրկում  էի  ամեն  անգամ, երբ  տալիս  էր  նույն  հարցը… Կրկին  ու  կրկին, 
չբարկանալով  իմ  անմեղ  ու  քնքուշ  բալիկի  վրա:                                                                                                                                                                            
Այս  ամենը  կարդաց  տղան  իր  հոր  գրառումներից: Ապա  նա  ամուր  գրկեց  ծեր  
հորը: Խոսքերն  ավելորդ  էին…  

Հաճախ  ենք  մեր  ծնողների, տատիկների  ու  պապիկների  վրա  բարկանում: Նրանց  արարքները  հանում  են  մեզ  հունից, բղավում  ենք, անգամ  վիրավորվում: Ես  ինքս  մայրիկիս  նկատողություններ, ուղղումներ  եմ  անում: Մի  բանը  մի  քանի  անգամ  ալարում  եմ  կրկնել  ու  հեգնանքով  պատասխանում. “Մամ, նոր  ասեցի: 10 անգամ  հարցրեցիր, սպանեցիր, ինչքան  կարելիյա, վայ!!!” Այդ  ամենը, բնականաբար, վիրավորական  է  նրա  համար: Բյաց  դա  միայն  մեզ  չէ  բնորոշ, այլ  շատերին: Մայրս  էլ  հաճախ  տատիկի  արարքների  վրա  է  բարկանում: Համոզված  եմ, որ  ես  ինքս  էլ  այդպիսին  եմ  լինելու: Միշտ  եմ  երիտասարդներից  լսում. “Աաա, ծերերը  ինչ  են  հասկանում? Դարն  ապրած, հետամնաց  մարդիկ  են: Իրենք  չեն  ապրել, մեզ  էլ  չեն  թողնում  մեր  կյանքը  ապրենք  էնպես, ոնց  որ  ուզում  ենք”: Սրանք  բոլորովին  էլ  իմ  կողմից  հորինված  խոսքեր  չեն: Ճիշտ  է, մասամբ  ես  էլ  եմ  համաձայն  այդ  երիտասարդների  հետ, բայց  չեմ  բացառում  շատ  “բայց”-եր: “Բայց”-ն  այն  է, որ  մեծահասակների  ասածի  75%-ը  ճշմարտություն  է, տված  խորհուրդների  65%-ը  տեղին  է  և  վերջապես  մեր  բարին  կամեցողը, մեզ  սեր  տվողը  99.5%-ով  նրանք  են:                                                                                                    Ա~խ, եթե  միայն  երիտասարդությունը  իմանար, իսկ  ծերությունը`  կարողանար: Մինչև  ծերության  հասնելը  մարդիկ  սովորում  են, կյանքի  դասեր  քաղում  ու, երբ  ժամանակն  է  գալիս  այդ  սերտած  դասերը  վերարտադրելու, օգտագործելու  ձեռք  բերած  փորձն  ու  հմտությունները, արի  ու  տես, որ  շատ  ուշ  է  լինում: Ջահել  ժամանակ  մենք  սովորում  ենք, ծեր  տարիքում` հասկանում: