ՈՐՏԵՂ Է ԹԱՓԱՌՈՒՄ ՄԵՐ ՄԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ?

Այսօր  իմ  համադասարանցին  դասամիջոցի  ժամանակ, երբ  ես  ինչ-որ  բան  էի  կրկնում, կանգնել, ականջիս  տակ  մի  երգ  էր  իր  գժոտ  ոճով  երգում: Չկարողացա  զսպել  բարկությունս, որովհետև  կարևոր  բան  էի  կարդում  ու  ասացի. “Սամ, վաղը  ծնունդդ  ա  չէ?”  Սամոն  ասաց. “Այո, իհարկե” , “ Սամ  կմեծանաս  մի  տարով?”, “Ահան”,- խելոք  աչքերով  պատասխանեց  նա  ու  գնաց:                                                                                                                      Հիմա  նստել  մտածում  եմ, լավ  մեծանում  ենք, շատ  բաներ  բացահայտում  ու  հասկանում,   ըմբռնում: Այդ  ամենը, ճիշտ  է  յուրաքանչյուրիս  է  հետաքրքրում, բայց  ախր  կգա  մի  տարիք, երբ  ցանկություն  կառաջանա  վերադառնալ  մանկություն, պատանեկություն, բայց  արդեն  շատ  ուշ  կլինի… Չէ  որ  մանկությունը  լույս  է  թունելի  սկզբում  ու  այն  վերջանում  է  այն  ժամանակ, երբ  մենք  ուզում  ենք  վերադառնալ  նրա  գիրկը… երբ  այնքան  կկարոտենք  գժոտ  օրերն  ու  խենթությունները, կհիշենք  ու  կծիծաղենք…                                                                                Ես  չեմ  էլ  նկատել, թե  ինչպես  է  անցել  մանկությունս, շուտով  պատանեկությունս  էլ  կգնա, հանձնելով  ինձ  երիտասարդության  ձեռքը, իսկ  ես  այդ  ամենը  չէի  զգացել: Ախր  մանկությունն  այնքան  ուրիշ  է, այնքան  պարզ  ու  մաքուր, անհոգ: Մանկությունը  այն  է, երբ  քեզ  այնքան  էլ  չի  հետաքրքրում  քո  տեսքը: Մինչդեռ  հիմա  առանց  հայելու  դիմաց  մի  լավ  զննումից, պտույտներից  ու  կրկին  ինչ-որ  բաներ  ուղղելուց  հետո  տանից  դուրս  չես  գալիս. այս  հագուստը  այն  չէ, պետք  է  անպայման  տեսքը  տեղը  լինի, այնինչ  մանկության  մեջ  այդ  ամենը  ընդհանրապես  էական  տեղ  չի  զբաղեցնում, թեկուզ  ցեխոտ  կոշիկներով,պատռված  շապիկով  կգնաս  խաղալու  բակի  երեխաների  հետ: Շտապելուց, որ  առանց  քեզ  չսկսեն, անգամ  վարսերդ  չես  սանրում… բայց  հիմա  ամեն  ինչ  այլ  է:                                                        Մտածում  եմ, իբր  ինչու  Սամոյին  էդ  խոսքերը  ասացի: Չէ  որ  ամենքս  էլ  մեր  ներսում  ունենք  մանկության  մեր  բաժինը…  Իսկ  ինչ  կա  ուրախանալու  ծննդյան  օրը?  Ուրրախանալ, որ  կորցնում  ես  այդ  ամենը  տարին  տարվա  վրա  ու  անգամ  չես  էլ  հասցնում  հասկանալ: Երբ  ողջ  կյանքի  ընթացքում  շատ  բաներ  հիշեցնում  են  մանկությունը` իրեր, երևույթներ, արարքներ….Հետո  երազներում  ես  միայն  վերադառնում  քո  քաղցր  մանկություն  ու, երբ  առավոտյան  արթնանում  ես, հասկանում  ես, որ  այդ  ամենը  ընդամենը  երազ  էր… Ինչպես  Զիգմունտ  Ֆռեյդն  է  ասում. ”В наших сновидениях мы всегда одной ногой в детстве”…                                                                                                                                                                                                               Ուր  է  գնում  մեր  մանկությունը, որտեղ  է  թաքնվում, որ  չենք  կարողանում  գտնել  ողջ  կյանքում? Ինչքան  էլ    կանչենք, նա  չէ  որ  չէ, չի  գալիս…